Alfavita Newsroom Όλοι σήμερα, από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε την συμφωνία-λαιμητόμο των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων και περνάει από την βουλή νέα βάρβαρα μέτρα, μέχρι το ΚΚΕ και από την Αριστερή Πλατφόρμα μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΚΟΕ είναι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουν, τουλάχιστον στα λόγια, ότι οι ιμπεριαλιστές είναι αδίστακτοι εκβιαστές που δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρέψουν ένα λαό και μία χώρα προκειμένου να πετύχουν τις επιδιώξεις τους για κυριαρχία και λεηλασία.
Η σφοδρότητα της επίθεσης των ιμπεριαλιστών της Γερμανίας, των ΗΠΑ αλλά και της «φίλης» Γαλλίας απέναντι σε μία κυβέρνηση η οποία από τις 20 Φλεβάρη με την τότε συμφωνία – υποταγή είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά της, γκρέμισε πολλές αυταπάτες και εύκολους σχεδιασμούς επί χάρτου είτε στο κυβερνητικό σχήμα είτε πέρα και γύρω από αυτό.
Όταν η «εναλλακτική» του Grexit δεν αποτέλεσε έναν «αριστερό» εκβιασμό αλλά μία πραγματική απειλή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αποκαλύφθηκε ότι η συζήτηση περί νομίσματος ήταν και είναι αποπροσανατολιστική για τον λαό και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει επιλογή αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τις δικές τους επιδιώξεις. Ενώ για τον λαό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη στέρηση και φτώχεια, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ακόμα μεγαλύτερο σφίξιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων άρχισε να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η ρήξη, κόντρα στο πλαίσιο της εξάρτησης και ενάντια στον θανάσιμο «εναγκαλισμό» των ιμπεριαλιστών-προστατών, απαιτεί σοβαρή πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού-λαϊκού παράγοντα. Καθώς κουρελιάστηκαν οι ψευδαισθήσεις δυνάμεων όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Αριστερής Πλατφόρμας ότι την ρήξη αυτή μπορεί να την πάρει στην πλάτη της μία «αντιφατική κυβέρνηση» με αριστερό πρόσημο όπως αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και να εφαρμόσει ένα «μεταβατικό πρόγραμμα». Αλλά κουρελιάστηκαν και οι εκτρωματικές τοποθετήσεις του ΚΚΕ ότι οι κάθε φορά πολιτικοί εκπρόσωποι της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας συζητούν στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης σαν ισότιμα μέλη της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας και αποφασίζουν «από κοινού».
Τόσο τα προηγούμενα χρόνια της βάρβαρης επίθεσης όσο και σήμερα με την κλιμάκωσή της ο εργαζόμενος λαός όλο και περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι το «μένουμε Ευρώπη» και «ανήκουμε στην Δύση» απηχεί τα συμφέροντα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και την δική του καταστροφή. Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποιεί κάθε μέρα και πιο πολύ – ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες- ότι η ντόπια άρχουσα τάξη έχει «φροντίσει» συστηματικά – από καταβολής της – να «οικοδομήσει» μία χώρα έρμαιο στις ορέξεις, τις απειλές και τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών. Και σε αυτή την χώρα ο λαός που είναι ο πραγματικός παραγωγός όλου του πλούτου της που κατασπαράσσεται από τα ξένα και ντόπια τρωκτικά απειλείται συνέχεια να υποτάσσεται για να μην βρεθεί χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, νοσοκομεία. Ενώ όταν αυτά «υπάρχουν», στην κανονικότητα των μνημονίων, δεν έχει πρόσβαση σε αυτά λόγω φτώχειας , εξαθλίωσης και κατάργησης δικαιωμάτων.
Οπότε η πραγματική σύγκρουση με τους εκβιασμούς και τις απειλές των ιμπεριαλιστών δεν «λύνεται» αν ο λαός δεν ανατρέψει το καθεστώς της εκμετάλλευσης , της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και δεν γίνει αφέντης στο τόπο του.
Αυτό που αντιλαμβάνονται μεγάλα τμήματα του λαού και της νεολαίας για τον χαρακτήρα της χώρας μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του δοσμένου καπιταλιστικού χαρακτήρα της , έρχεται - εδώ και χρόνια – μεγάλο τμήμα της αριστεράς «μας» να το διαγράψει και να το αντιστρέψει. Και ενώ ο λαός από καιρό αντιλαμβάνεται ότι αυτά που υποφέρουν άλλοι γειτονικοί – και όχι μόνο – λαοί κάτω από την ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν είναι πια μακριά από αυτόν και έχει έρθει και η δική του σειρά να μπει στην διακεκαυμένη ζώνη, έχει μία αριστερά που στο μεγαλύτερό της μέρος τον αποπροσανατολίζει και του υπόσχεται εύκολες, γρήγορες και ανώδυνες μεταβάσεις κάθε είδους. Από το «πρόγραμμα σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τακτοποιημένο πρόγραμμα «λαϊκής εξουσίας» του ΚΚΕ και το «μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπών απουσιάζει η λύση της κύριας αντίθεσης για τον εργαζόμενο λαό και την χώρα. Η αντίθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και τον λαό. Έχουμε εκφράσει από καιρό την άποψη ότι η απουσία αυτή δεν αποτελεί τυχαία αβλεψία των παραπάνω δυνάμεων αλλά έκφραση, στο σήμερα, της ήττας του εργατικού επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος και της «σκουριάς» που σώρευσε στο σώμα της Αριστεράς η μακροχρόνια κυριαρχία του ρεφορμισμού-ρεβιζιονισμού.
Στην σημερινή της έκφραση αυτή η κυρίαρχη έκφραση παίρνει ένα έντονο δήθεν ταξικό περιεχόμενο που καμώνεται ότι αρνείται να υποταχτούν τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα στο ντόπιο κεφάλαιο προς «χάρη» ενός ρηχού εθνοκεντρικού αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα. Ενώ αυτό αποτελεί ακόμα ένα ψευτο-δίλημμα που θέλει να διαχωρίσει την αντιιμπεριαλιστική από την αντικαπιταλιστική πάλη και να προκαλέσει σύγχυση στις γραμμές του κινήματος και του λαού. Η τραγωδία για το κίνημα είναι ότι σε άλλη φάση των παγκόσμιων και εσωτερικών εξελίξεων ήταν λίγο-πολύ οι ίδιες δυνάμεις που έψαχναν συμμαχίες με ντόπια «μη μονοπωλιακά» τμήματα της αστικής τάξης ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Σε κάθε περίπτωση αυτό που επιδιώκουν αυτές οι δυνάμεις είναι να αποφύγουν την αναμέτρηση που θα έχει κεντρικό, στρατηγικού χαρακτήρα περιεχόμενο με τις ανάλογες απαιτήσεις και δεσμεύσεις και να περιοριστούν σε τακτικές επιλογές που δεν θα τους φέρει αντιμέτωπους με το «ποιος-ποιόν». Όμως οι εξελίξεις είναι αμείλικτες και όλες οι ψευτο-αριστερές θεωρίες και οι ανάλογες πρακτικές περί παγκοσμιοποίησης, ολοκληρώσεων, ολοκληρωτικού καπιταλισμού και υπέρ-ιμπεριαλισμού που έχουν σαν κοινό παρανομαστή να αλλοιώσουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και να αποκρύψουν τον θανάσιμο ανταγωνισμό για κυριαρχία ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές που φέρνει δυστυχία και καταστροφή στην εργατική τάξη και τους λαούς, πρέπει να απολογηθούν για όλες τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που οικοδόμησαν στον λαό και το κίνημα.
Το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς μαζί με την κυβέρνηση αιφνιδιάστηκαν από την σφοδρότητα των απειλών και των εκβιασμών των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Καθώς και από την ένταση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών με «πεδίο» την Ελλάδα όπου γινόταν φανερό ένα «μπρα ντε φερ» ανάμεσα σε Γερμανία και τους υποτακτικούς της από την μία και ΗΠΑ – Γαλλίας από την άλλη έτσι ώστε ο χαρακτήρας του όποιου συμβιβασμού να γείρει προς την μία ή την άλλη πλευρά.
Μάλιστα το «αντικαπιταλιστικό» ΚΚΕ έφτασε στην ανάγκη για να εξηγήσει την κατάσταση να αποδώσει την ένταση αυτή στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (!!!) καθώς όπως φαίνεται η θεωρία «όλοι είναι ιμπεριαλιστές» και «παντού κυριαρχούν τα μονοπώλια» δεν επαρκούσε για να δώσει πειστικές απαντήσεις για τις σημερινές εξελίξεις. Όλοι οι υπόλοιποι, μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ «ανακάλυψαν» ότι η Ε.Ε. δεν είναι το «σπίτι των λαών» αλλά ένα κανονικό σφαγείο των λαών και των δικαιωμάτων τους.
Και εδώ αποδεικνύεται ότι εύκολα γράφονται διαφόρων ειδών σχέδια εξόδου από ΕΕ και ευρώ ή γίνονται συνθήματα στις διαδηλώσεις, αλλά είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα η επίγνωση που οφείλει να έχει μία αριστερή οργάνωση ή ένα κόμμα για το τι σημαίνει , επί της ουσίας, ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τα δεσμά της εξάρτησής του. Πολύ περισσότερο όταν η όξυνση δεν άγγιξε όλο το πλέγμα των δεσμών της εξάρτησης (ΝΑΤΟ, βάσεις κλπ) αλλά «παρέμεινε» στο πολιτικό-οικονομικό πεδίο.
Μία «ειδική» περίπτωση
Η περίπτωση της ΚΟΕ δεν θα μπορούσε να ενταχθεί στις οργανώσεις της αριστεράς που υποτιμούσαν τον ιμπεριαλισμό και την ανάγκη για αγώνα του λαού για κατάχτηση της ανεξαρτησίας . Μέσα όμως από μία πορεία συνειδητών επιλογών και αφού «ασπάσθηκε» την θεωρία της παγκοσμιοποίησης υπόταξε όλο το αντιιμπεριαλιστικό της φορτίο στην περιβόητη «ενότητα της αριστεράς» και κυρίως στην «λύση» του κεντρικού πολιτικού προβλήματος με την «αριστερή διακυβέρνηση». Έγιναν «δωρητές σώματος» στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, απέσυραν όνομα, σφυροδρέπανο, «δημόσια εμφάνιση» και «εξειδίκευσαν» τον αντιιμπεριαλιστικό τους προσανατολισμό στην «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, εξαφανίζοντας τα συνθήματα για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Στην βάση αυτών των επιλογών «κέρδισαν» αναγνώριση στον χώρο και ευρύτερα, κρατικές χρηματοδοτήσεις, εξέλεξαν στελέχη της οργάνωσης στην βουλή με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν «κανονικοί αριστεροί». Και σήμερα είναι και αυτοί υποχρεωμένοι να απαντήσουν πως έφτασε το πράγμα έως εδώ και ο χώρος τον οποίο συνδιαμόρφωσαν με τον ΣΥΝ και τους υπόλοιπους, μεταλλάσσεται σε φορέα της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό. «Είναι αυταπάτη ότι οι δανειστές–λύκοι θα σταματήσουν απλά σε μια συμφωνία. Αυτοί προωθούν την στρατηγική τους: θέλουν και θα επιδιώξουν την πολιτική ασφυξία, την εξαφάνιση της άλλης εναλλακτικής δυνατότητας. Θα μας προσαρμόσουν στο κρεβάτι του μνημονιακού Προκρούστη και θα συντελεστεί μια μετάλλαξη μας». Αυτά λέει ο Ρ. Ρινάλντι (στέλεχος της ΚΟΕ ) στην κοινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας και της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στις 10 Ιούλη. Αυτοί που ήθελαν να «στρέψουν προς τα αριστερά» τον ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένοι, σήμερα, να απολογηθούν γιατί απέτυχε το τόσο καλά επεξεργασμένο σχέδιό τους.
Η Αριστερά απέναντι στον εαυτό της
Μέσα στην Αριστερά πρέπει πλέον να κοπεί η «πλάκα» όπου ο καθένας με την μεγαλύτερη άνεση άλλα λέει την μία μέρα και άλλα την άλλη χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά, εκμεταλλευόμενος την αποπολιτικοποίηση που και ο ίδιος έχει συμβάλλει να κυριαρχήσει. Για αυτό που συντελέστηκε, αντιλαϊκή συμφωνία, σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού, θα δώσουν λόγο όλοι.. Δεν θα γλιτώσει κανένας, όσο και αν με τους ελιγμούς που έχει μάθει τόσα χρόνια να κάνει, προσπαθήσει να βγάλει, για άλλη μία φορά, έξω την ουρά του.
Όσοι έχουν υπηρετήσει το «σχέδιο» που φέρνει τον λαό αντιμέτωπο με νέα αντιλαϊκά βάρβαρα μέτρα που φέρνουν την σφραγίδα της Αριστεράς θα πρέπει να απολογηθούν στον κόσμο της Αριστεράς, στους εργαζόμενους και τη νεολαία που καταδίκασαν να ζήσει μαύρη ζωή χωρίς μέλλον.
Σε αυτούς να προσθέσουμε και όσους είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο υπηρέτησαν τα δικά τους σχέδια , αδιαφορώντας για την συγκρότηση ενός μαζικού-μαχητικού και πολιτικοποιημένου κινήματος ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες. Όσους συνέγραψαν «μεταβατικά προγράμματα» και είχαν σκοπό να πιέσουν «από τα αριστερά» για την εφαρμογή τους, είτε εντός είτε εκτός του κυβερνητικού κόμματος. Όσους αποφάσισαν να στήσουν αερογέφυρες «λαϊκής εξουσίας» για να αποφύγουν την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος και «πρόσφεραν» μεγάλα τμήματα λαού και εργαζόμενων τους νέους κυβερνητικούς διαχειριστές. Και αυτοί οι τελευταίοι μην τολμήσουν να καμωθούν ότι και αυτό το είχαν προβλέψει αλλά ο λαός δεν τους άκουγε και πρέπει να ξανα-διορθώσει την ψήφο του.
Ήρθε η ώρα όλοι να αγωνιστούμε για να ξαναβρεί η Αριστερά το πραγματικό της περιεχόμενο. Να αποκτήσει τα εργατικά- λαϊκά χαρακτηριστικά που χάθηκαν μέσα από τις οπισθοχωρήσεις , την ήττα και την παλινόρθωση.
Να αποτελέσει ξανά πηγή έμπνευσης και αγώνα για μία καλύτερη ζωή και μία νέα κοινωνία.
Γιατί δεν υπάρχει «τέλος της ιστορίας» όπως πολλοί πίστευαν και κάποιοι ήλπιζαν. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε την «προϊστορία» της ανθρώπινης κοινωνίας μέχρι της απελευθέρωσή της από τα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Επαναστατικό δεν είναι όταν μιλάς για την επανάσταση, καθώς αυτό στα λόγια είναι εύκολο και μερικοί μάλιστα τόχουν για «καραμέλα» πρωί - μεσημέρι-βράδυ. Επαναστατικό είναι να κοπιάσεις για την συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα να διεκδικήσει την ζωή που του κλέβουν οι καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές. Επαναστατικό είναι να αρνηθείς την συνδιαχείριση -με κάθε τρόπο- του συστήματος, από την όποια απλή μορφή μέχρι την κυβερνητική. Επαναστατικό είναι να μην δείχνεις κατανόηση παρά μόνο στα εργατικά-λαϊκά αιτήματα και να μπαίνεις στην πρώτη γραμμή για την διεκδίκησή τους. Επαναστατικό είναι να ξέρεις σε τι κόσμο και σε τι χώρα ζεις και να μην παίρνεις τις επιθυμίες και τις «απογειώσεις» σου για πραγματικότητα.
Η κατάσταση είναι δύσκολη για τους εργαζόμενους, τον λαό, όλους μας. Δεν υπάρχει χώρος για μεγαλοστομίες «αντεπίθεσης», «ξεσηκωμού» και άλλα τέτοια. Είναι ώρα να γίνουν κατανοητές οι μεγάλες απαιτήσεις της περιόδου, να πεταχτεί από το σώμα του κινήματος η σκουριά της συνδιαλλαγής, των εύκολων λύσεων και των «έξυπνων» σχεδίων. Τα υλικά της ήττας και της παλινόρθωσης δεν είναι ανακυκλώσιμα αλλά τοξικά για το κίνημα και τον κόσμο του κινήματος.
Να γειωθούμε στην πραγματικότητα και να στηρίξουμε την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος αντίστασης-διεκδίκησης-αναμέτρησης με τους αδίστακτους δυνάστες μας.
Πηγή: Αντιγειτονιές
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
