Ημερολόγιο ενός αθέατου Αυγούστου

 

Στις 6 Αυγούστου έφτασαν 54, στις 7 έφτασαν 46, στις 8 άλλοι 83. Γράφω τους αριθμούς με αριθμό επίτηδες. Γιατί γύρω- γύρω πλήθαιναν οι αριθμοί καθημερινά, όπως και στο νησί που βρισκόμουν εγώ, στην Τήλο. Και οι αριθμοί δεν έχουν πρόσωπο. Ούτε ως ζωντανοί ούτε ως πνιγμένοι. Αμα τύχει κι έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο μ’ έναν τέτοιο αριθμό, το πράγμα ζορίζει. Ειδικά αν ο αριθμός, αριθμεί λίγα χρόνια ή πολύ περισσότερο λίγες μέρες ζωής. Αν είναι παραδείγματος χάριν, ένα μωρό 15 ημερών...

 

Μιλάω για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που εγκαταλείπονται ή ξεβράζονται, σε απόκρημνες ερημικές παραλίες των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, από τότε που υψώθηκε ο “φράχτης” του Εβρου, το μέγα επίτευγμα του Χρήστου Παπουτσή και της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου(για να μην ξεχνιόμαστε).

Φοβισμένοι, κυνηγημένοι από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, εξασθενημένοι, εξαθλιωμένοι πολλές φορές. Κι ωστόσο ευτυχείς που είναι ζωντανοί.

 

Ας επανέλθω: Ερχεσαι λοιπόν πρόσωπο με πρόσωπο μ’ έναν τέτοιο “αριθμό”. Συγκινείσαι. Αν είναι μωρό, μέχρι δακρύων. Αν είναι παιδάκι, μέχρι τρυφερότητος. Αν είναι Σύριος πρόσφυγας, Χριστιανός και καθαρός, με iphone και καλά αγγλικά, τον αντιμετωπίζεις με ευγένεια και οικειότητα. Αν είναι Αφγανός, μουσουλμάνος αγριεμένος από την ταλαιπωρία, που δεν ξέρει λέξη αγγλικά, ζέχνει από την απλυσιά και δεν σου δείχνει και την ευγνωμοσύνη που θεωρείς ότι δικαιούσαι...τότε το πράγμα αλλάζει.

 

Δεν είναι εύκολο να ντύνεις, να ταίζεις, να κοιμίζεις και να περιθάλπεις ανθρώπινα, τους σύγχρονους ικέτες, χωρίς καμμιά μέριμνα και βοήθεια απ’ την πολιτεία και με την Εκκλησία εχθρική. Είναι πολύ δύσκολο, επίπονο, ψυχοφθόρο. Η δήμαρχος της Τήλου και αρκετοί κάτοικοι, το έκαναν. Με προσωπική φροντίδα και κόστος.

Το εύκολο είναι που με απασχολεί. Αυτό που κάνουν οι πολλοί, συνεχίζοντας τις καθημερινές τους ασχολίες, τις διακοπές τους ή τις δουλειές τους, φτιάχνοντας σενάρια που θα δώσουν άλλοθι στην αδιαφορία τους και τροφή στην ανίατη ανία τους. Μακριά από μας κι όπου θέλει ας είναι...διότι ποιός ξέρει τί αρρώστιες κουβαλάνε, τί εγκληματικά στοιχεία μπορεί να είναι, έμαθαν ότι στην Τήλο τους φέρονται καλά και γι’ αυτό έρχονται κλπ

 

Το εύκολο, η αυταπάτη πάνω στην οποία χτίστηκε η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Οτι μπορείς να είσαι ευτυχής όταν γύρω σου απλώνεται σαν πανούκλα η δυστυχία. Οτι αρκεί ένα σπίτι, δυο αυτοκίνητα και μια τηλεόραση για να κλείσεις τον κόσμο απέξω. Κι αν δεν είσαι κάτοικος μεγαλούπολης και δεν σκοντάφτεις σε αστέγους καθημερινά, αν δεν εξαρτάσαι μόνο από έναν διαρκώς συρρικνούμενο μισθό, αλλά έχεις και κατσίκια και μελίσσια και μποστάνια και rooms to let, το εύκολο γίνεται ευκολότερο.

 

Τα γράφω επειδή διαβάζω όλα αυτά τα περί κοινωνίας και Αριστεράς, συνδυασμένα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Κι επειδή δεν ξέρω αν όλοι όσοι εκφράζουν κατηγορηματικές απόψεις για τις αιτίες της στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μια “πρόσωπο με πρόσωπο” σχέση με την κοινωνία. Κι επειδή όλοι μία ψήφο έχουμε, ισοδύναμη. Κι επειδή είναι η επέτειος του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που έκανε την ευκολία, ιδέα...

 

❋Οδυσσεάς Ελύτης, “Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου” 

 

 

Πηγή: Η ΑΥΓΗ