Κοινωνία 23.08.2017 - 08:23

Εκεί που ανθίζει η ελπίδα!

Και στην πιο σκληρή κρίση υπάρχει η ελπίδα, στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχει φως, στην πιο μαύρη απελπισία υπάρχει ανοιχτός ορίζοντας. 

Βλέπεις το ριζωμένο πάνω στο βράχο πεύκο να ξανοίγει τα βελονοειδή φυλλώματά του μετεωριζόμενο ανάμεσα στο κενό και στις ηλιόφως, παρατηρείς το καταπράσινο βλαστάρι στον πεσμένο γέρικο κορμό της ελιάς να αναζητεί τη δική του καινούργια σχέση με το χώμα και τον αέρα, εκστασιάζεσαι με το μικρό λουλούδι στο ξεροσκασμένο και άνυδρο χώμα που σκορπάει την ομορφιά των χρωμάτων του αδιαφορώντας για τη μακρινή παρουσία του νερού...

Μαθαίνεις για τη ζίνια το πρώτο λουλούδι που άνθισε στο διάστημα «ανοίγοντας το παράθυρο» για να δούμε του συναισθήματος πρωτόγνωρα είδωλα κάνοντας ένα βήμα σε ό,τι ονειρεύτηκε ο Μικρός Πρίγκιπας... Ναι μκρέ ονειροπόλε μόνο με την καρδιά βλέπουμε καλά. Νιώθουμε ότι «αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό», νιώθουμε ότι «όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα».

Βλέπεις τη ζωή παντού να απλώνεται θαλερή και επεκτατική, να ανατρέπει το γενικό νόμο της εντροπίας αυξάνοντας την πολυπλοκότητα των εκφράσεών της μέσα από το πιο όμορφο ταξίδι που συμβαίνει πάνω στην επιφάνεια της Γης, το ταξίδι της βιολογικής εξέλιξης. Βλέπεις παντού το «νέο» να αντικαθιστά το «παλιό», και το παιχνίδι του αέναου μετασχηματισμού της ύλης να αναδεικνύει όλο και πιο ευρηματικές μορφές και εικόνες.

Δεν υπάρχει ούτε μια μικρή γωνιά του πλανήτη μας χωρίς την παρουσία ζωής (και μαζί της και η πολλαπλασιαστική σπορά της ή ο οίστρος της ή ιερός έρωτας για τη συνέχισή της) όσο βαστάει το πλανητικό ταξίδεμα του τρίτου βράχου από τον Ήλιο. Και είναι όλο το πανηγύρι της φύσης ένα θέατρο για την αιώνια δημιουργία και αναδημιουργία μέσα από τα ερείπια του χρόνου και της καταστροφής. Είναι η ελπίδα που ανθίζει παντού και πάντα...

Και δεν θα μπορούσε η κοινωνία, δημιούργημα αλλά και δημιουργός συνάμα του ανθρώπου, που αναδύθηκε ως εν μέρει ξεχωριστή ιστορική εξέλιξη μέσα στη μεγάλη κοίτη της εξέλιξης της ζωής – ποτάμι μέσα στο ποτάμι - να μην έχει μέσα της τη δύναμη της προόδου και της διαρκούς ανέλιξής της. Κοιτώντας το παρελθόν της ιστορίας βλέπεις το μέλλον της κοινωνίας. Βλέπεις τους αγώνες των λαών για ελευθερία και δημοκρατία, για προκοπή και ευημερία και πιστεύεις βαθιά στο φωτεινό μέλλον.

Και στην πιο σκληρή κρίση υπάρχει η ελπίδα, στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχει φως, στην πιο μαύρη απελπισία υπάρχει ανοιχτός ορίζοντας. Ανθίζει πάντα η ελπίδα, γιατί υπάρχει η ζωή και ο άνθρωπος, οι κοινωνίες και οι λαοί. Και μαζί τους ανθίζουν και καρποφορούν τα νέα δημιουργήματα της ιστορίας. Αλλά πού ακριβώς βρίσκει το έδαφος και ανθίζει η ελπίδα;

Ανθίζει στην ελευθερία της σκέψης του ανθρώπου για να βρει την ομορφιά του κόσμου και του εαυτού του και στην έντονη επιθυμία του να συνεχίσει το δρόμο για την αυτοπραγμάτωσή του και τη χειραφέτησή του. Ανθίζει στην αγάπη για τον άλλο άνθρωπο και στην καλλιέργεια των κοινωνικών σχέσων, στον έρωτα και στο στροβιλισμό του πάθους και του πόθου, για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο της συνάντησης ιστορίας και φύσης.

Ανθίζει στους κοινωνικούς αγώνες και στα πεδία της συλλογικότητας, για να διαμορφωθούν τα ξέφωτα της ισότητας και της δικαιοσύνης. Ανθίζει σε κάθε χώρο εργασίας, εκεί που ο εργαζόμενος προσπαθεί να κάνει την εργασία τόπο διαρκούς δημιουργικότητας και κοινωνικής προσφοράς, που χαίρεται την εργασία όπως οι εργάτες της πρώτης περιόδου της Οκτωβριανής επανάστασης που στην ανάπαυλά τους άκουγαν την απαγγελία στίχων της Ποίησης για να ανοίξουν νέους όμορφους δρόμους στην εξέλιξη της κοινωνίας.

Ανθίζει στους θεσμούς της εκπαίδευσης, στις χιλιάδες αίθουσες διδασκαλίας των δημοτικών και των γυμνασίων, των λυκείων και των πανεπιστημίων από το συλλαβισμό των λέξεων και τη αποκάλυψη της σημασίας των μέχρι το στοχασμό που αγγίζει τη φαντασία και την ονειροποληση. Ανθίζει στην έρευνα και στην όλο και εντεινόμενη παραγωγή της γνώσης που οδηγούν το πνεύμα του ανθρώπου στην ιερή ανάτασή του και στη μαγευτική έκστασή του.

Ανθίζει στο διάβασμα κάθε βιβλίου που διασχίζει εποχές και καιρούς κάνοντας αθάνατο το πνεύμα του ανθρώπου, στο γράψιμο κάθε αγωνίας και προβληματισμού που απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις κάθε ανήσυχου ανθρώπου για να συναντηθούν με τις ομόλογές τους αναγνωστών και αναγνωστών και να πολλαπλασιαστούν όπως οι σπόροι της ζωής.

Παντού η ελπίδα ανθίζει στη ζωή και στην κοινωνία, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη του εαυτού μας και στα όνειρά μας, στην ομορφιά του κόσμου και στην αγάπη, στην ελευθερία και στη δικαιοσύνη.