Alfavita Newsroom Μετά την δημοσιοποίηση της περίπτωσης της συναδέλφου και τις δυσκολίες που αυτή αντιμετωπίζει κατά την άσκηση του εκπαιδευτικού της λειτουργήματος και οι οποίες θα χειροτέρευαν από την υποχρεωτική εφαρμογή του 30ωρου, με την δημοσίευσή μας στην παρούσα ιστοσελίδα με τίτλο: «…1985-2018 η παιδεία τον καιρό του υποχρεωτικού 30ωρου. Μία πονεμένη ιστορία…», παρόμοιες περιπτώσεις έγιναν γνωστές από συναδέλφους μας με σχολιασμούς κάτω από την δημοσίευσή μας σε όλα τα μέσα και τα εκπαιδευτικά φόρα αλλά και με ηλεκτρονικά μηνύματα και όλα αυτά μάλιστα άρχισαν να εμφανίζονται και να παίρνουν την μορφή της χιονοστιβάδας, στην προσπάθεια των συναδέλφων να προλάβουν το υπουργείο πριν την έκδοση ενδεχόμενων εφαρμοστικών υπουργικών αποφάσεων και ερμηνευτικών εγκυκλίων του νέου νόμου, αναφορικά με το υποχρεωτικό 30ωρο, αναφέροντας την δική τους «πονεμένη ιστορία».
Το γεγονός αυτό καθαυτό θα μπορούσε να υποχρεώσει κάποιον να σκεφτεί πόση μεγάλη καταπίεση έκφρασης υπάρχει στις τάξεις των συναδέλφων μας, που οφείλεται στην έλλειψη γνωστοποίησης και μετάδοσης των προβλημάτων τους και πόσο ελλειπής εν τέλει αποδεικνύεται, αφενός η συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση, στο μέτρο που όλα αυτά τα προβλήματα δεν επικοινωνούνται και δεν εκφράζονται όσο χρειάζεται όπου δει και αφετέρου η επιστημονική μας ηγεσία στο μέτρο που αυτή, υπό τον μανδύα των διαφόρων επιστημονικών μας ενώσεων, δεν βγαίνει μπροστά με σκοπό να προσδώσει επιστημονική τεκμηρίωση και κάλυψη του δικαίου των παραπόνων μας.
Ενδεικτικά μόνο μερικοί από τους προβληματισμούς σε περίπτωση εφαρμογής του υποχρεωτικού 30ώρου κλπ εκφρασμένοι με αγωνία για την καταθλιπτική καθημερινότητα που θα αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι: Μας διεμήνυσε ένας συνάδελφος: «…Πείτε ότι η ώρα σίτισης στο ολοήμερο πρέπει να θεωρείται διδακτική ώρα εφόσον ο εκπαιδευτικός έχει ευθύνη παιδιών ΑΒΟΗΘΗΤΟΣ και στον χώρο του σχολείου. Κανονικά η σίτιση έπρεπε να είναι αρμοδιότητα τραπεζοκόμων και όχι διδασκόντων!!! ΕΛΕΟΣ γιατί η Δ.Ο.Ε. μας πουλά και δέχεται αυτόν τον παραλογισμό;…».
Άλλος γράφει: «…Γράφω κάποια πράγματα από την εμπειρία μου ως καθηγήτρια ΠΕ05 Γαλλικών στην Β Αθήνας. Μετακινούμαι σε τρία σχολεία… πολλοί συνάδελφοι σε περισσότερα… ακόμη και σε έξη… Δεν μπορούμε να έχουμε το διάλειμμά μας… την ξεκούρασή μας… μπαίνουμε και βγαίνουμε στο αυτοκίνητο όλη μέρα… παρκάρουμε και ξεπαρκάρουμε… σαν τρελοί τρέχουμε με κίνδυνο πολλές φορές γιατί μετακινούμαστε και στο διάλειμμα χωρίς κενό… δεν βγαίνει αλλιώς το πρόγραμμα!!! Και όταν έχουμε κενό το τρώμε στα πήγαινε έλα χωρίς να υπολογίζεται ο χρόνος αυτός… ούτε τα έξοδα σε βενζίνη… Σε πολλά σχολεία δεν έχουμε στην αίθουσα διδασκόντων ούτε καρέκλα να καθίσουμε… δεν φτάνουν… και καθόμαστε σε μία γωνιά νιώθοντας τύψεις κιόλας πως ενοχλούμε… εννοείται ότι δεν υπάρχει προσωπικό γραφείο… υπολογιστής ή ντουλαπάκι για τα βιβλία μας… δανεικά πάντα όλα… Για να συμπληρώσουμε ωράριο κάνουμε ευέλικτη, ολοήμερα ακόμα και πέντε μέρες την εβδομάδα… αν δεν μετρήσει η ώρα σίτισης θα είναι δράμα… γιατί είναι μία πολύ δύσκολη ώρα… με φασαρία και κούραση. Με όλες αυτές τις συνθήκες υπάρχει φοβερή κόπωση… αισθανόμαστε απαξιωμένοι από τα βασικά μας καθήκοντα… και εκτός αυτού μένουμε για ενημέρωση σε όσα σχολεία διδάσκουμε… στους ελέγχους… και απογεύματα πολλές φορές. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε λοιπόν το Ελληνικό σχολείο με αυτό του εξωτερικού όπου έχουν υποδομές… βοηθούς… ψυχολόγους… ειδικό προσωπικό μόνιμο… Εδώ σε διαλείμματα και εφημερίες νταντεύουμε… κάνουμε τον γιατρό… τον ψυχολόγο… και ότι άλλο. Με πάρα πολλά παιδιά πλέον με μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξίες ή στο φάσμα του αυτισμού και με ΔΕΠΥ…) οι δυσκολίες είναι τεράστιες… Πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι συνθήκες και μετά δεν θα έχουμε θέμα με το ωράριο!!!. Ευχαριστώ!!!...».
Άλλη αναφέρει εμπειρίες της από την ώρα σίτισης: «…και να τους πέφτουν τα τάπερ με τα φαγητά και από τη μία να σφουγγαρίζεις από την άλλη να παίρνεις τηλέφωνα να φέρουν άλλο από την άλλη να ζεσταίνεις… από την άλλη να επιβλέπεις, από την παράλλη να μετράς αν γύρισαν όλα από την τουαλέτα… από την άλλη άλλο να κλαίει που δεν έχει πιρούνι… από την άλλη άλλο να κάνει εμετό λόγω ίωσης αλλά το στείλαν στο σχολείο γιατί σαν τη δασκάλα νταντά δεν έχει… τα χάλια μας μέσα…».
Άλλη γράφει: «…Μας απαξιώνουν καθημερινά! Οι υγειονομικές αρχές σιωπούν. Αν τα σχολεία ήταν ιδιωτικά, θα τα είχαν ταράξει στα πρόστιμα. Η ευθύνη ανήκει στους δασκάλους για τη μη τήρηση των υγειονομικών διατάξεων!!! Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς τα δέχονται όλα. Πράγματι… κάποιοι εκπαιδευτικοί είναι κακομοίρηδες, μίζεροι, δουλοπρεπείς, οσφυοκάμπτες… Εγώ θα πω και το άλλο που βίωσα ως υπεύθυνη σίτισης σήμερα. Οι γονείς των σιτιζομένων μαθητών παρευρίσκονταν μπροστά στην διαδικασία όση ώρα έτρωγαν τα παιδιά τους. Και ερωτώ: Γιατί κάποιος που εκείνη την ώρα δεν εργάζεται και είναι στο σχολείο δεν παίρνει το παιδάκι του να το πάει στο σπίτι να φάει στο τραπέζι, που δεν είναι γεμάτο μικρόβια, το σπιτικό φαγητό και επιλέγει να παρευρίσκεται και να παρακολουθεί παθητικά τους δασκάλους που τρέχουν πανικόβλητοι λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών που έβαλε η συντάκτρια του άρθρου; μεγάλη ερώτηση αλλά και μεγάλη απορία. Αυτό είναι οι δάσκαλοι τραπεζοκόμοι υπό την επιτήρηση των γονέων. Όμως η διοίκηση και ο σύλλογος διδασκόντων ευθύνονται άμεσα για αυτό…».
Άλλος εκφράζει μεταξύ άλλων τα παράπονά του από την συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση: «…Να αποσταλεί στη Δ.Ο.Ε. η επιστολή να δούμε μέχρι πότε θα κάνει την πάπια. Ούτε σήμερα ο πρόεδρος ανέφερε κάτι για αυτό κατά την τοποθέτησή του επί του νομοσχεδίου στην επιτροπή της Βουλής. Αοριστολογίες και γενικολογίες σε αντίθεση με τον πρόεδρο της Ο.Λ.Μ.Ε. που έθεσε το ζήτημα του 30ώρου. Η Δ.Ο.Ε. να προκηρύξει στάσεις εργασίας σε καθημερινή βάση κατά την ώρα των σχολικών γευμάτων…».
Τέλος άλλος στηλιτεύει: «…δεν έχουν δει ποτέ εκπαιδευτικούς να μετακινούνται 50 και 70 χιλιόμετρα, όπου μάλιστα αυτή η κυβέρνηση κατήργησε στην ουσία τα οδοιπορικά; Πέρσι υπήρχε συνάδελφος σε ΠΥΣΠΕ που έχει σχολεία στην ηπειρωτική Ελλάδα και σε ένα νησί που τρεις ημέρες υπηρετούσε στη στεριά και δύο στο νησί και δεν δικαιούνταν οδοιπορικά σύμφωνα με το πρώτο μνημόνιο της παρούσας κυβέρνησης, γιατί δεν μετακινούνταν την ίδια ημέρα. Σωστά από τη στεριά στη νησί ο συνάδελφος διακτινίζεται. Άλλοι αναπληρωτές έμειναν άνεργοι, άλλοι έχουν αναγκαστεί να πάρουν άδεια άνευ αποδοχών, άλλοι έχουν γίνει λάστιχο να τρέχουν σε 5-6 σχολεία, ειδικά με την κατάργηση των ΕΑΕΠ οι μετακινήσεις των ειδικοτήτων έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά δεν πρέπει να μιλάμε, γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας Κούλης. Ακόμα και στα μικρά παιδάκια πλέον, το «φάε το φαγητό σου γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας δεν πιάνει…».
Όλα τα παραπάνω αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων που δημιούργησαν και θα δημιουργήσουν όχι μόνο ειδικά οι νέες ρυθμίσεις του ωραρίου μας (αύξηση υποχρεωτικού ωραρίου, 30ωρο, μη προσμέτρηση ως διδακτικής της ώρας σίτισης κλπ) αλλά συνολικά οι μνημονιακές ρυθμίσεις στην εκπαίδευση (όπως κλείσιμο ή συγχωνεύσεις σχολείων, απολύσεις εκπαιδευτικών, μειώσεις μισθού, αξιολόγηση και συμμετοχή των γονέων στην αξιολόγηση, μεταφορά των σχολείων στην αρμοδιότητα των τοπικών αρχών κλπ) στο βωμό της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της παιδείας, η οποία αποτελεί την απώτατη επιδίωξη και σκοπό και επιχειρείται να επιτευχθεί μακροπρόθεσμα με μεθοδικό και ύπουλο τρόπο, μέσω της ύπνωσής μας και του κατευνασμού των αντιδράσεών μας. Όχι στο σχολείο «μαγαζί» που πάνε να ιδρύσουν, λες και το δημόσιο σχολείο αποτελεί κερδοσκοπική εταιρία και πρέπει να επανιδρυθεί με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με «managers η CEO’s» με προσέλκυση επενδυτών προς όφελος των μετόχων και άλλα τέτοια.
Ένας είναι μόνο ο τρόπος να αντιδράσουμε αποτελεσματικά: Να πούμε όχι στην εσωστρέφεια, όχι στην φίμωση, ατομική και συλλογική, όχι στον ψευδή κατευνασμό, από όπου και αν προέρχεται, όχι στο χτύπημα στην πλάτη για εφησυχασμό. Να επικοινωνήσουμε το δίκαιο των προβλημάτων μας, να ανοίξουμε παράθυρο στην κοινωνία και να μιλήσουμε για αυτά, αποδεικνύοντας ότι δεν αποτελούν τα δίκαιά μας μία ακόμη στενή συντεχνιακή μας επιδίωξη, αλλά η προάσπισή τους αποτελεί την ασπίδα για το δημόσιο σχολείο, τα παιδιά και τις οικογένειές τους, στην προσπάθειά μας να προσφέρουμε το αγαθό της εκπαίδευσης και της μόρφωσης στο δυνατότερο υψηλό επίπεδο και στα παιδιά αυτά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ούτε για ιδιωτικά σχολεία ούτε για φροντιστήρια ομαδικά ή ιδιαίτερα. Να αρνηθούμε την ραστώνη και τον εφησυχασμό κατά την άσκηση του λειτουργήματός μας, απομονώνοντας όσους λίγους συναδέλφους δεν έχουν την διάθεση να προσφέρουν αυτό που μπορούν.
Η Ελληνική κοινωνία ασφυκτιά από τα μνημόνια, ας καταλάβουμε ότι δεν θέλει να ακούει για ξερά παράπονα και αντιδράσεις από τους εκπαιδευτικούς, όσο κακοπληρωμένοι και να είμαστε, όσο καταπιεσμένοι και να νιώθουμε από την θολή καθημερινότητα μας και την συνεχή αντιμετώπιση διαφόρων εμποδίων στην εργασία μας που, εμείς το καταλαβαίνουμε όχι οι άλλοι, πολλές φορές μας πτοούν και μας απελπίζουν.
Ας περάσουμε στην αντεπίθεση, με πρώτο και καλύτερο όπλο μας την ενημέρωση, όχι την υπό στενή έννοια ενημέρωση που παρέχεται από τους συνδικαλιστικούς μας φορείς, οι οποίοι πολλές φορές και λόγω φόρτου ξεχνούν τον απλό εκπαιδευτικό και την καθημερινότητά του, αποτυγχάνοντας να μεταφέρουν εκεί που πρέπει τον πόνο του με απλό και εύληπτο τρόπο, χρησιμοποιώντας πολλές φορές ξύλινη γλώσσα με τετριμμένα και γενικόλογα συνθήματα.
Στην προσπάθειά μας αυτή, ας επιχειρήσουμε να αφυπνίσουμε τους επιστημονικούς μας φορείς, όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, την παιδαγωγική κάλυψη των οποίων, θεωρώ απαραίτητη για την επιτυχή κατάληξη του στόχου μας: Να καταδείξουμε σε όλη την κοινωνία ότι όλα αυτά που μας κατατρέχουν δεν αφορούν αποκλειστικά το στενό επαγγελματικό και ακόμα χειρότερα οικονομικό μας συμφέρον, αλλά συμβάλλουν στην ναρκοθέτηση και δολιοφθορά του δημόσιου σχολείου στο σύνολό του.
Ατομικά η γράφουσα αισθάνεται πολύ μικρή απέναντι στο μέγεθος των παραγόντων και ταγών των επιστημονικών μας ενώσεων και ανεπαρκής για την συγγραφή ανοικτών επιστολών ή άλλου είδους εγγράφων, που θα πρέπει να απευθυνθούν όχι μόνο στο υπουργείο αλλά και σε κάθε εμπλεκόμενο με την εκπαίδευση φορέα, πανελλαδικού αλλά και τοπικού χαρακτήρα, τα οποία με αυθεντική παιδαγωγική τεκμηρίωση και θωράκιση θα ανάψουν την θρυαλλίδα, από την οποία θα προέλθει όχι μόνο η απλή ενημέρωση αλλά η διαφώτιση όλων για τα φλέγοντα ζητήματα του σχολείου. Πιστεύω όμως ότι με την εξωτερίκευση των απόψεών μου προσφέρω έστω και ένα λιλιπούτειο λιθαράκι που μπορεί να ενωθεί με άλλα μικρά λιθαράκια και να χτίσει ένα κάστρο ως γραμμή άμυνάς μας. Αυτό που περισσότερο επιθυμώ είναι ο κάθε συνάδελφος να εξωτερικεύσει αυτό που νιώθει, να εκφράσει προτάσεις και να περιγράψει αυτά που αντιμετωπίζει, γιατί πιστεύω ότι έτσι θα γίνει η αρχή της αντεπίθεσής μας.
Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ, ως εκπαιδευτικός του καθημερινού μόχθου στο σχολείο, στον πειρασμό να περιγράψω επιγραμματικά ορισμένα μόνο από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και τα οποία φτάνουν στο σημείο να μπορούν να θεωρηθούν και μία μορφή προσβολής της προσωπικότητάς μας, ως επιστημόνων και δημόσιων λειτουργών: Πόσες φορές άραγε χρειάστηκε να παραστήσουμε τον ψυχολόγο, τον τραπεζοκόμο, τον επιστάτη, τον φύλακα, τον τεχνίτη κλπ; Πόσες φορές άραγε, λόγω έλλειψης αντίστοιχου εξειδικευμένου προσωπικού, χρειάστηκε να καθησυχάσουμε παιδιά με ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα και να αντιμετωπίσουμε γονείς με τσακισμένη ψυχοσύνθεση και αδικαιολόγητη εχθρότητα απέναντί μας; Πόσες φορές χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε πρόχειρα κάποια κτιριακή βλάβη του σχολείου μας; Πόσες φορές χρειάστηκε να ασχοληθούμε με το σερβίρισμα των γευμάτων των μαθητών; Πόσες φορές χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε έστω και πρόσκαιρα εξωσχολικούς με άδηλες προθέσεις; Πόσες φορές χρειάστηκε να καθαρίσουμε πράγματα και χώρους του σχολείου για να είναι δυνατή η άσκηση των καθηκόντων μας; Αυτές τις φορές που κάναμε όλα τα παραπάνω τις γνωρίζουν οι γονείς, τις γνωρίζουν οι υπεύθυνοι, τις γνωρίζουν οι εκπρόσωποι και οι ταγοί μας;
Έχω την εντύπωση και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι κανένας, αν δεν γνωρίζει, σίγουρα δεν κατανοεί τα παραπάνω και ειδικότερα ότι αυτά δεν είναι τα καθήκοντά μας και δεν ανάγονται στις υποχρεώσεις μας. Αυτά δεν περιγράφονται ούτε καν στον ψηφιζόμενο σήμερα μνημονιακό νόμο για το υποχρεωτικό 30ωρο στο καθηκοντολόγιό μας. Για ποιο 30ωρο τώρα μας μιλάνε; Εδώ κοντεύουμε να γίνουμε ορντίναντσες και υπάλληλοι γενικών καθηκόντων επί εικοσιτετραώρου βάσεως επτά ημέρες την εβδομάδα και θα γίνουμε, αν δεν περάσουμε στην αντεπίθεση.
Έχω την εντύπωση και διορθώστε με αν κάνω λάθος, πως οι μπροστάρηδες του κλάδου μας, είτε με τον μανδύα του συνδικαλιστικού εκπροσώπου είτε του παιδαγωγικού αντιπροσώπου μας, πολύ λίγα γνωρίζουν από τα παραπάνω, κλεισμένοι μέσα στα γραφεία τους με τους υπολογιστές τους και τις γραμματείες τους, δεν γνωρίζουν ή αποφεύγουν να σκέφτονται το γραφειάκι για δέκα συναδέλφους, τον υπολογιστή για πέντε συναδέλφους και τις θεότρελες κούρσες σε μέχρι πέντε σχολεία για συμπλήρωση ωραρίου και άλλα πολλά.
Τι; Όλα αυτά τα γνωρίζουν; Τι κάθομαι και λέω τώρα; Αυτοί δεν φροντίζουν για όλα; Τότε διορθώστε με και πάλι αν κάνω λάθος. Κάνω λάθος όταν θεωρώ ότι οι αντιδράσεις από τους περισσότερους από αυτούς σε όλα τα κακά που εφορμούν καταπάνω μας, μου μοιάζουν εντελώς χλιαρές και νερόβραστες;
Κύριοι, αφήστε τις ενημερώσεις των υπουργών και των διαφόρων υπουργικών μανδαρίνων, καλές οι ομιλίες στην Βουλή για την διαβούλευση, καλές οι τρίωρες;;;!!! διευκολυντικές στάσεις εργασίας, αλλά όλα αυτά δεν πιάνουν κανέναν τόπο αν δεν έχεις μαζί σου την κοινωνία, η κοινωνία αναγκάζει όλους τους παραπάνω να οπισθοχωρήσουν και να ανασυνταχθούν, η κοινωνία λοιπόν θα πρέπει να διαφωτιστεί και να ενστερνιστεί το γεγονός ότι ο αγώνας μας την αφορά και τότε θα συνταχθεί μαζί μας και σαν τον χείμαρρο θα παρασύρει τα πάντα και θα τρομάξει όσους απεργάζονται τον αφανισμό μας.
Κύριοι εκπρόσωποί μας, καταλάβετε ότι μαζί με εμάς θα έρθει και η σειρά σας, να σας σαρώσει το τσουνάμι των μνημονίων. Το καμπανάκι πρέπει να αντηχεί στα αυτιά σας, η απεργία πλέον με τον ίδιο αυτόν νόμο για το 30ωρο στην ουσία καταργείται, εάν δεν αφυπνιστείτε και εσείς θα είστε πλέον παρελθόν, εφόσον δεν θα είστε «χρειαζούμενοι» στην νέα τάξη πραγμάτων.
Την επόμενη από την διαφώτιση της κοινωνίας ημέρα, όπως θα μου επιτρέπατε στο σημείο αυτό να οραματιστώ, θα χρησιμοποιούσαμε το δεύτερο όπλο μας, που αποτελεί κατά τη γνώμη μου το υπερόπλο κατά της εμπορευματοποίησης της παιδείας: Η εμπνευσμένη και άοκνη εργασία μας και οι δημιουργικές πρωτοβουλίες μας.
Ενδεικτικά: Η συνεχής ανανέωση και ενημέρωση των μέσων διδασκαλίας μας. Η αθρόα και απρόσκοπτη συμμετοχή όλων των μαθητών σε σχολικούς αγώνες, η διοργάνωση ενημερώσεων και εορταστικών εκδηλώσεων. Η συγκρότηση σχολικών χορωδιών και ορχηστρών. Η εργώδης προσπάθειά μας για την ανάδειξη πρωτοβουλιών από τους μαθητές μας και η εμφύσηση δημιουργικότητας και κριτικής σκέψης, η στηλίτευση και απομόνωση συντεχνιακών τακτικών και ωχαδερφισμού και άλλα πολλά, που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε και αναλύσουμε.
Το γενικό νόημα πάντως είναι το εξής: «…Σε μία κοινωνία λύκων πρέπει και εμείς να μάθουμε να κραυγάζουμε…». Πολεμήστε τους με τα δικά τους όπλα, ανταγωνιστείτε το τοτέμ της εμπορευματοποίησης του σχολείου που κραδαίνουν στην κοινωνία και δείξτε τους ότι είστε καλύτεροι. Η διεκδίκηση και αναγνώριση του αρίστου δεν είναι ταμπού είναι αναγκαιότητα.
Της Ολυμπίας Ζαραμπούκα
Εκπαιδευτικού ΠΕ11 Φυσικής αγωγής
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
