Κατάληψη: Η χαρά (;) του μαθητή, της Αναστασίας Μαρίας Μαμαλίγκα

Φέτος  μία από τα ίδια. Αγιασμός, απεργίες καθηγητών, διαδηλώσεις, αναταραχή, καταλήψεις. ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ! ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ; 

Ο άνθρωπος  ο νοικοκύρης, ο τακτοποιημένος, ο νομιμόφρων, που ενημερώνεται (;) ως καλός πολίτης ανελλιπώς κάθε βράδυ από τα ΜΜΕ,   αναγνωρίζει αυτό που φαίνεται αρνούμενος να δει τις βαθύτερες γενεσιουργές αιτίες που αναγείρουν τα γεγονότα. Πραγματικά, τη στιγμή που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, που τα παράπλευρα θύματα των πολιτικών αντιπαραθέσεων  πληθαίνουν και που η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και δεν εμφανίζεται κανείς πρόθυμος να τη βοηθήσει , αυτό που θα μας σώσει είναι 2 ή 3 μέρες παραπάνω μαθημάτων.  Έτσι για το καλό και τη διατήρηση της ..τάξης. 

 'Έχουμε να απαντήσουμε πως οι καταλήψεις μας  έχουν περάσει πλέον στη σφαίρα της επανάστασης , στο πλαίσιο της ευρύτερης κοινωνικής επανάστασης,  μιας επανάστασης με καθορισμένο στόχο, εύλογες αιτίες και ουσιαστικό λόγο έκφρασης. Σε μια εποχή που η κρίση βαθαίνει και που η πραγματικότητα δείχνει το χειρότερο της χαρακτήρα, είναι κυρίως κάτω από το δικό της δυσάρεστο χνώτο που η διάθεση για επανάσταση σε άλλους αδρανεί και σε άλλους ξυπνά πιο έντονη από ποτέ. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το πνεύμα των μαθητών δεν μπορεί παρά να εμφανιστεί ισχυρότερο από ποτέ και θωρακισμένο απέναντι στο ψέμα, την υποκρισία και την πολυεπίπεδη διαφθορά.

 

•         Αντιδρούμε στο άκρως εξεταστικό-κεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα που μετατρέπει το μαθητή σε αγωνιώδη μοριοσυλλέκτη και που απονεκρώνει κάθε διάθεση για μάθηση , κάθε περιέργεια και ανησυχία.

•         Ζητάμε πραγματική, όχι τόσο εκπαίδευση αλλά παιδεία. Παιδεία τέτοια που μπορεί να μην οδηγήσει όλους σε επιστημονικές σχολές αλλά που θα έχει τη δύναμη να διαμορφώσει τις συνειδήσεις των μαθητών και να τους διδάξει την αξία την κοινωνικής και ατομικής ελευθερίας.

•         Αγωνιζόμαστε για ουσιαστική δωρεάν  παιδεία

•         Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας να ονειρευόμαστε και να πιστεύουμε πως το αύριο θα είναι καλύτερο.

•         Υπερασπιζόμαστε τους καθηγητές μας οι οποίοι τολμούν να αγωνιστούν για μια ουσιαστική και όχι κατ' επίφαση παιδεία, που μπορεί να συμβιβάζονται με μικρότερους μισθούς και αυξημένα ωράρια αλλά όχι με λιγότερη παιδεία.

•         Υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία, μια δημοκρατία που βλέπουμε να απομακρύνεται και να παίρνει  μορφές ήπιας (;) δικτατορίας.

 

 Και ποιος να το φανταζόταν .... να' μαστε 40 χρόνια μετά να ζητάμε ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σε μια κοινωνία που το σκηνικό ξανάγινε συγκρουσιακό, όπως γίνεται πάντα όταν οι πολλοί εξαθλιώνονται και οι λίγοι προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους, οι μαθητές μετατρέπονται στους εξεγερμένους της θέλησης για ζωή. Επομένως όταν η αλλαγή αναμένεται από τη νέα γενιά πώς μπορεί κανείς να κατακρίνει την κατάληψη, το μόνο μέσο που έχουμε για να εκφράσουμε ,όχι τα παράπονα, αλλά την οργή μας για ένα σύστημα που μας γυρίζει την πλάτη και που αντιμετωπίζει παρωπιδικά τις ανάγκες και τα πιστεύω μας.

Απέναντι σ' αυτά τα γεγονότα δεν είναι δυνατόν  να παραμένουμε απαθείς  και να δεχόμαστε αυτόν τον παραλογισμό ως φυσική κατάσταση. 

 

ΜΑΣ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ;

 

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ 

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΕΙΣ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ

 ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ 

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ

«Τ.Λειβαδιτης»