Και πάλι μειώσεις μισθών, στην Ελλάδα του «τέλους του μνημονίου»

 

Μια και αύριο το μεσημέρι (01/10) ο Μητσοτάκης βλέπει την τρόικα, ήρθε και πάλι η ώρα να δούμε κατάματα πράγματα που ενώ φαίνονται εξωφρενικά, δυστυχώς είναι εντελώς αληθινά: έρχεται και νέα μείωση μισθών! Ναι, στην Ελλάδα της εξόδου από την κρίση και του τέλους του μνημονίου οι μισθοί θα κοπούν για μια ακόμη φορά! 

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος, στο νέο μισθολόγιο του δημοσίου θα μειωθεί ο μισθός των υπαλλήλων κατηγορίας ΥΕ και (αναλογικά των ΔΕ) στο επίπεδο του ιδιωτικού τομέα. Μεγάλη αλήθεια, αλλά και μεγάλο ψέμα μαζί, γιατί απλά λέει τα μισά από όσα θα θελήσουν να κάνουν!

Ως γνωστόν η εξίσωση του βασικού μισθού σε δημόσιο -ιδιωτικό αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση και αυτά που γράφονται για μειώσεις μόνο στους ΥΕ και τους ΔΕ και ειδικό μισθολόγιο που θα αναβαθμίσει τους εκπαιδευτικούς είναι απλά αστεία.

Οι μισθοί στο δημόσιο καθορίζονται με βάση τον εισαγωγικό μισθό ΥΕ που σήμερα είναι 780 (μικτά φυσικά). Για τους ΠΕ προσδιορίζεται αν πολλαπλασιαστεί το 780 με συντελεστή 1,4 και μετά με προσαύξηση 10% ως 20% ανά βαθμό. Μέσα στους βαθμούς το κάθε κλιμάκιο προσαξαύνεται 2%. Έτσι βγαίνουν οι σημερινοί μισθοί. Για παράδειγμα ο μισθός υπαλλήλου ΠΕ με βαθμό Ε και κλιμάκιο 2, προκύπτει ως εξής:

780*1,4 =1092 +10% =1201 +2% +2%=1250 μικτά.

 

Δείτε και το άρθρο 13 του μισθολογίου για λεπτομέρειες.

 

Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση έχει τις εξής επιλογές:

 

Να αλλάξει μόνο (και τίποτα άλλο) τον εισαγωγικό μισθό του ΥΕ στο δημόσιο και γκρεμίσει και όλους τους άλλους. Μπορεί να γίνει απλά με ένα άρθρο μίας γραμμής! Μιλάμε για Αρμαγεδδώνα. Στον Ε βαθμό έχουμε πάνω από 200Ε μείωση. Ακόμα και αν ο βασικός μισθός υπολογιστεί όπως λέει το Βήμα (γύρω στα 680Ε γιατί το δημόσιο έχει 12 και όχι 14 μισθούς), πάμε για μειώσεις της τάξης των 100Ε περίπου στον καθένα.

 

Η άλλη επιλογή είναι να αλλάξει όλο το μισθολόγιο, οι συντελεστές υπολογισμού, να φτιάξει ειδικά μισθολόγια κλπ. Και σε αυτές τις περιπτώσεις παραμένει δεδομένη η πρόσδεση του μισθού των εκπαιδευτικών με τον ενιαίο πλέον βασικό μισθό σε δημόσιο -ιδιωτικό, ακόμα και αν αλλάξει ο συντελεστής υπολογισμού για να περιοριστούν οι απώλειες. Σε ένα τέτοιο σκηνικό το πιο απλό που μπορεί να γίνει είναι να προβλεφθεί κάποιο «μπόνους» που θα διατηρεί το μισθό στα τωρινά επίπεδα (ή και ελάχιστα παραπάνω), και το οποίο θα δίνεται μετά από αξιολόγηση, την οποία φυσικά δεν θα την περνάνε όλοι, γιατί αλλλιώς δεν θα είναι αξιολόγηση! Με αυτόν τον τρόπο ο μισθός θα έχει μειωθεί και η κυβέρνηση θα λέει ότι δίνει και αυξήσεις! Από εκεί και πέρα θα μπορεί να παίζει με τους εκπαιδευτικούς, με την αξιολόγηση και να επιβάλλει την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό. 

 

Όλα αυτά δεν αλλάζουν ακόμα και στην πολύ αμφίβολη περίπτωση που όλα αυτά θα ισχύουν μόνο για τους νεοπροσλαμβανόμενο –λες και αυτοί μπορούν να ζουν με κάτω από 500 ευρώ το μήνα. Τα βασικά σημεία και η ουσία, που δεν είναι άλλη από τις νέες μειώσεις, τη σύνδεση των μισθών στην εκπαίδευση με τον ενιαίο βασικό μισθό δημόσιου –ιδιωτικού και σε τελική ανάλυση τον ατομικό μισθό μέσα από την αξιολόγηση, θα είναι πραγματικότητα. Η επιβολή τους στην πλειοψηφία θα είναι θέμα χρόνου.

 

Τέτοιες αλλαγές μπορούν να περάσουν ακόμα και με ένα άρθρο σε ένα από τα συνηθισμένα πολυνομοσχέδια των 500 σελίδων, και μπορεί να τις περάσει και μια κυβέρνηση που σαπίζει όπως η σημερινή, γιατί απουσιάζει η πραγματική δυναμική του κινήματος, αλλά και η πραγματική και ουσιαστική πολιτική συζήτηση για το ύψος των μισθών, πράγμα για το οποίο δε φταίει μόνο η κυβέρνηση… Σήμερα όλα τα κόμματα μεταφέρουν την κουβέντα στις φοροελαφρύνσεις και διάφορα άλλα δευτερεύοντα που στην πραγματικότητα λίγο αφορούν όσους έχουν διαλυθεί από την κρίση.

 

Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά το μνημόνιο, έχει έρθει η ώρα όχι μόνο να χτυπήσουμε τον κανιβαλισμό και να κοντράρουμε την αξιολόγηση (αρχής γενομένης από το νέο γύρο της αυτοαξιολόγησης), αλλά  και να θέσουμε και πάλι το θέμα των αυξήσεων. Το εργατικό κίνημα δε μπορεί να διεκδικεί ούτε μπόνους, ούτε φοροαπαλλαγές, ούτε δωρεάν γεύματα, αλλά αυξήσεις στους μισθούς. Και η ώρα να παλέψουμε έχει έρθει τώρα! Γιατί όσο περιμένουμε το ρολόι να σημάνει εκλογές, στο τέλος θα βρεθούμε όχι να δουλεύουμε για να πληρωθούμε, αλλά να πληρώνουμε για να δουλέψουμε...