Η κρίση στη Γαλλία και η Γερμανική ηγεμονία

Ενός λαού που έχει δώσει στο παρελθόν δείγματα μεγαλειωδών κινητοποιήσεων, χωρίς ωστόσο να έχουν πάρει ποτέ ένα σωστό αριστερό προσανατολισμό. Η χρόνια επίδραση του ρεβιζιονισμού και στη συνέχεια του ευρωκομμουνισμού, η κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας, οδήγησαν στον πλήρη αφοπλισμό του εργατολαϊκού κινήματος και στη στροφή προς το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο». Το κυβερνόν σήμερα, Σοσιαλιστικό Κόμμα, αφού κυριάρχησε στην εδραίωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ επί προεδρίας Μιτεράν, στη συνέχεια κατέγραψε μία φθίνουσα πορεία, με ένα pic στις εκλογές του 2012. Έκτοτε, η κυβέρνηση Ολάντ παρουσιάζει μία συνεχή φθορά, η δε γενικότερη αποδοκιμασία της πολιτικής της, καταγράφεται τόσο από τη δημοτικότητα του Ολάντ που καταρρέει, όσο και από την εσωκομματική κρίση η οποία έχει μέχρι τώρα οδηγήσει σε δύο εσπευσμένους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς, σε οριακή ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση Βαλς πριν την επίσκεψή του στη Γερμανία, αλλά και σε ακόμα μια ήττα του Σοσιαλιστικού κόμματος στη Γερουσία. Συγκεκριμένα στις εκλογές για τη Γερουσία ενισχύθηκε σημαντικά η Κεντροδεξιά, ενώ το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν εξέλεξε δυο εκπροσώπους.

   Η επίσκεψη του Βαλς στη Γερμανία και η συνάντηση με τη Μέρκελ γκρέμισε τις αυταπάτες που καλλιεργούσε η κυβέρνηση Ολάντ για χαλαρότερη προσαρμογή της Γαλλίας στο δημοσιονομικό πρόγραμμα. Το τεράστιο δημόσιο χρέος, σπρώχνει την κυβέρνηση Βαλς να προχωρήσει στις αναγκαίες περικοπές δαπανών προκειμένου να εξοικονομήσει 50 δις €. Δηλαδή δραστικό περιορισμό δημόσιων δαπανών για την Υγεία, την Παιδεία, τις δομές της τοπικής αυτοδίοικησης. Η γερμανική πλευρά μέσω της Μέρκελ στήριξε και επαίνεσε τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του Βαλς και αυτό που τελικά συμφωνήθηκε είναι η επίσπευση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.   

   Παράλληλα, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις που καταγράφουν νίκη της Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2017, στην περίπτωση που βρεθεί αντιμέτωπη με υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αξιοποιούνται για την επάνοδο του Σαρκοζί στην πολιτική. Ο Σαρκοζί επανέρχεται στο προσκήνιο, διεκδικώντας την αρχηγία στο κόμμα του UMP, σε μια προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί ο χώρος της Δεξιάς ενόψει των επερχόμενων προεδρικών εκλογών. Παρά τους εσωτερικούς τριγμούς και αντιπαραθέσεις που ξεσήκωσε κυρίως από τους δύο αντιπάλους υποψήφιους, Φιγιόν και Ζυπέ για την ηγεσία του UMP, ωστόσο προωθείται ως ο πιο δημοφιλής για να εγκλωβίσει τους δεξιούς ψηφοφόρους και να ανακόψει τη δυναμική της Λεπέν.  Ο Σαρκοζί για μια μερίδα του γαλλικού κεφαλαίου αποτελεί εναλλακτική λύση και εφεδρεία τόσο απέναντι στην κυβέρνηση Ολάντ, που ήδη στα μισά της θητείας της ασθμαίνει, όσο απέναντι και στο Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Παρά το γεγονός ότι αναδεικνύονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις, τα επιμέρους συμφέροντα της γαλλικής αστικής τάξης, η συνισταμένη είναι κοινή και εκφράζεται με τη σκλήρυνση  απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Τόσο οι μεταρρυθμίσεις του Βαλς δηλαδή της κυβέρνησης Ολάντ, όσο οι υποσχέσεις του Σαρκοζί για ανάπτυξη και ανάκτηση του εθνικού γοήτρου της Γαλλίας έχουν στον πυρήνα τους το ξεθεμελίωμα των εργατολαϊκών κατακτήσεων. Το τι εννοούν ανάπτυξη εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τον πρόεδρο της Μεντέφ, της μεγαλύτερης ένωσης εργοδοτών της Γαλλίας. Μισθοί κάτω από τα όρια επιβίωσης, πλήρως ελαστικοποιημένες εργασιακές σχέσεις και δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, αυτές είναι οι απαιτήσεις του γαλλικού κεφαλαίου για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μέσω των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ό­πως αυτές θα επιβληθούν ύστερα από την αποδοχή τους από την κυβέρνηση Βάλς και την έγκριση της Μέρκελ. Αναμφισβήτητος στόχος των μεταρρυθμίσεων, είναι το τσάκισμα των δικαιωμάτων του γαλλικού λαού και παράλληλα η προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία στην προσπάθεια να ξαναβρεθεί η Γαλλία σε ηγεμονική θέση.

 

 Γίνεται πλέον φανερό, ότι η γερμανική ηγεμονία προκαλεί σοβαρές τριβές σε ένα μεγάλο τμήμα της γαλλικής αστικής τάξης, δημιουργώντας σοβαρό προβληματισμό για το μέλλον της Γαλλίας, κάτω από την ασφυκτική «πολιτική λιτότητας» που επιβάλλει «δια πυρός και σιδήρου», το Βερολίνο. Εξ άλλου, η σχεδόν δεκάχρονη καθήλωση της ανάπτυξης, των επενδύσεων και της εργασίας και υπέρ της ανταγωνιστικότητας που καθορίζει de facto το «Σύμφωνο Σταθερότητας», μέσω κυρίως της υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου των εργατολαϊκών στρωμάτων, οδήγησε στη σημερινή γερμανική κυριαρχία.  Η αντίληψη  ότι η Γερμανία επωφελείται από τις τέσσερεις Συνθήκες (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Νίκαιας, Λισαβόνας), είναι διάχυτη μεταξύ των ισχυρών ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, αλλά και των ευρωπαϊκών λαών, που παρά τα συνεχή πλήγματα της ανελέητης λιτότητας που δέχονται, χειραγωγούνται από τα αστικά κόμματα.

   Σε αυτό το πρόσφορο έδαφος αναπτύσσεται η δυναμική της Λεπέν και η άνοδος του Εθνικού Μετώπου  που υπόσχεται επανακαθορισμό των συνεργασιών της Γαλλίας και διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου σε έναν «πολυπολικό κόσμο» όπου «…ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων ξεσπά όλο και πιο άγρια πάνω στα εργατικά δικαιώματα». Ο καημός της Λεπέν για τα εργατολαϊκά συμφέροντα είναι έωλος, ιδίως όταν αναφέρεται στη διαρκή ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στην Ασία (π.χ. Κίνα, Ινδία, Ταϊβάν, κλπ.) και «…σε μια ανάπτυξη που, αντικειμενικά, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε κύκλους καπιταλιστικών κρίσεων». Από την άλλη πλευρά, η εξωτερική πολιτική που υιοθετεί η Λεπέν οριοθετείται στα εξής:  α) έξοδο από το ΝΑΤΟ, συμμαχία με τη Ρωσία στη βάση στενής στρατιωτικής και ενεργειακής σχέσης, β) επαναδιαπραγμάτευση με τη Γερμανία για τριμερή συνεργασία με τη Ρωσία, γ) εκμετάλλευση, μέσω των εξωχωρίων κτήσεων (δηλ. των πρώην αποικιών που της ανήκουν διοικητικά), των θαλάσσιων ερευνών σε Αρκτική, σε Ανταρκτική, προκειμένου να εξευρεθούν ενεργειακά και διατροφικά αποθέματα, δ) πολιτική στήριξης και «μεγάλης ανάπτυξης στην Αφρική» την οποία σήμερα εκμεταλλεύονται οι αναδυόμενες δυνάμεις του BRICS. Πρόκειται για ξέφρενο λαϊκισμό, για σπορά αυταπατών προς το γαλλικό λαό, που όμως έχει αποφέρει εντυπωσιακά ποσοστά στο Εθνικό Μέτωπο. Προφανώς, πίσω από την ακατάσχετη δημαγωγία, ελλοχεύουν γαλλικά μονοπώλια και ένα μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης που προσδοκά να αντικαταστήσει τα «κάτεργα» των ασιατικών, ή αφρικανικών λαών με τη δική της δοκιμασμένη ανά τους αιώνες αλυσοδεμένη σκλαβιά.

 

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ