Alfavita Newsroom ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΠΕΙΤΕ, ΚΑΝΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΗΣΥΧΙΑ.
Πάψτε, κύριε! Είστε μια περιττή ενόχληση. Καταλάβετέ το και πάψτε πια!
Δεν με πτοούν οι ύβρεις σας. Ούτε στη φύση μου είναι κι ούτε την ανάγκη θα νιώσω ποτέ να πιάσω καυγά μαζί σας για να προστατευτώ. Είμαι δάσκαλος.
Είμαι λέτσος, τυχοδιώκτης, λαπάς, τεμπέλης, αμόρφωτος, γαϊδούρι, απατεώνας κι ό,τι άλλο θέλετε - πολύ ωραία. Αφήστε με όμως στην ησυχία μου, να κάνω τη δουλειά μου.
Είναι μια δουλειά που δεν την ξέρετε και φυσικά δεν μπορείτε ούτε καν να υποπτευθείτε τι απαιτεί από μένα. Δεν ζητώ λοιπόν άλλο από το αυτονόητο: αφού δεν καταλαβαίνετε τη δουλειά μου, τουλάχιστον μη μου τη χαλάτε.
Ξέρω, είναι δύσκολο γιατί εσείς κι εγώ διαφέρουμε όσο η μέρα με τη νύχτα : σεις είστε πολιτικός. Ορίζετε μόνος σας τους στόχους, τις ανάγκες, τα καθήκοντά σας. Εμένα μου τα θέτουν άλλοι δάσκαλοι, πολλοί, - όσοι δεν φαντάζεστε - σπουδαίοι δάσκαλοι, που μιλούν μέσα από πέντε χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού, και θέλω, χρειάζομαι, ηρεμία για να τους ακούω ευλαβικά και να συνδιαλέγομαι μαζί τους κάθε μέρα.
Σεις, αν δεν γεννηθήκατε ήδη έτοιμος, πάντως ανατραφήκατε να δείχνετε γεμάτος σιγουριά για τις επιλογές σας και βεβαιότητες ακλόνητες περί ορθού και εσφαλμένου- εγώ οφείλω συνεχώς να αμφιβάλλω, να αμφισβητώ και να ελέγχω κάθε στιγμή κάθε μου βήμα, κάθε μου λέξη. Σ' αυτό και μόνο, θέλω να αφοσιώνομαι απερίσπαστος κι όχι άσκοπα σε σκυλοκαβγάδες ν' αναλίσκομαι.
Σεις, ο ρεαλιστής, έχετε το δικαίωμα, στο όνομα των στόχων σας, να εντοπίζετε γρήγορα εχθρούς και φίλους (όχι δα μόνιμους! - ας όψεται η ρευστότητα του εφικτού.) , ενώ εγώ πρέπει και θέλω να πάσχω από εκείνον τον ανίατο και μεταδοτικό ρομαντισμό, που αδιαφορεί τελείως για δείκτες οικονομικούς και επενδύσεις κι άλλα τέτοια, μα μόνο άγχεται και σφαδάζει να εξαλείψει κάποτε αυτήν την ίδια τη διάκριση σε εχθρούς και φίλους.
Σεις, αν λοξοδρομήσετε, το τρομερό βάρος της ευθύνης σας, για τις τύχες του τόπου και των ανθρώπων του, θα το νιώσετε μόνο μετά θάνατον, όταν σας ψέξει ο ιστορικός του απώτερου μέλλοντος - αν δεν τον φιμώσουν κι αυτόν οι φωτισμένοι κανόνες που φτιάχνετε περί ευθύνης και δεοντολογίας. Εγώ την μικρή, ανεπαίσθητη, μηδαμινή ευθύνη για ό,τι είπα ή δεν είπα το πρωί την κουβαλώ μαζί μου το απόγευμα κι όλο το βράδυ, μέχρι να επανορθώσω την επαύριο. Κάθε φωνή που υψώνω μέσ' την τάξη την ακούω και την ζυγίζω την ίδια νύχτα, κάθε χαμόγελο και «δεν πειράζει» που τσιγκουνεύτηκα να πω πριν σβήσουν τα φώτα και κλείσουν οι πόρτες, εμένα πρέπει και θέλω να με κρατάει ανήσυχο, υπόλογο μέχρι την άλλη μέρα. Έτσι ώστε για κανέναν να μη μείνουν οι πόρτες κλειστές, για κανέναν να μη σβήσει το φως.
Αφήστε με λοιπόν να κάνω τη δουλειά μου ήσυχος.
Αφήστε με να ενθουσιάζομαι με κάθε μικρή κατάκτηση των μαθητών μου μες την τάξη. Αφήστε να με βλέπουν κι έξω, στον ελεύθερο χρόνο μου, κακοντυμένο -λέτσο αφού το θέλετε - μα χαμογελαστό, να μαθαίνω φυσική και μαθηματικά και ξένες γλώσσες απ' τους συναδέλφους μου, πανευτυχής πάνω από ένα κρασάκι στα τέσσερα. Αν συνηθίσουν κι οι μαθητές μου να ενθουσιάζονται με απολαύσεις λιγότερο υλικές, τότε θαρρώ θα πάψουν να έχουν παράλογες απαιτήσεις κι από σας, δεν νομίζετε; Εγώ, κύριε, όταν λέω ευτυχία, βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους να κάθονται μαζί, γύρω-γύρω, και ν' αφηγούνται, ν' ακούν και να ρωτάνε, να θυμούνται, να μιλούν και να φαντάζονται - τίποτ' άλλο. Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Αφήστε με να ζητώ περισσότερες παροχές για την παιδεία απ' όσα σεις δίνετε για άρματα μάχης και για υποβρύχια. Αφήστε να με βλέπουν να δέχομαι περήφανα το κερασμένο καφεδάκι απ' τους γονείς των μαθητών, που ξέρουν ότι εγώ το περίσσευμα του μήνα, κάθε μήνα, το ξόδεψα σ' ένα βιβλίο. Δεν θα 'ναι μήπως και για σας πιο βολικό να χειριστείτε ανθρώπους που θα θέλουν σχολεία, βιβλιοθήκες και θέατρα αντί για μεζονέτες, γιωτ και λιμουζίνες; Δε σας φαίνεται, κύριε, ότι ίσως αξίζει τον κόπο, αντί να ξεπουλιέστε σε επενδυτές, τράπεζες κι εταιρίες για να εξαγοράσετε οπαδούς, μια φορά - έτσι για πείραμα - να χαριστείτε στους ανθρώπους και να αποστομώσετε αυτά τα «παντοδύναμα» συμφέροντα; Εγώ θα πετούσα τη σκούφια μου σε μια τέτοια ευκαιρία. Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Αφήστε με να μιλώ ανενδοίαστα για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη και μην ανασκουμπώνεστε. Δεν προτρέπω κανέναν σε αιματοχυσίες, μη φοβάστε. Τους νέους που είναι δια νόμου υποχρεωμένοι να κάθονται ήσυχοι απέναντί μου και να με ακούν, εγώ τους νιώθω, τους αγαπώ και πάνω απ' όλα τους σέβομαι πολύ περισσότερο απ' ό,τι εσείς πασχίζετε δήθεν να μου υποδείξετε. Γιατί εγώ πρέπει και θέλω να τους αντιμετωπίζω με αντίληψη, μνήμη και φαντασία. Για μένα ο καθένας τους είναι μπροστά μου με όνομα, επώνυμο και προσωπικότητα κι έχει ρίζες πίσω του και μέλλον μπροστά του. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ από ποια εσχατιά θράσους και ηλιθιότητας θα υπαινισσόταν κανείς πως πάω να τους βάλω ν' αλληλοσκοτωθούν. Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Αφήστε με να προσπαθώ, με όσες δυνάμεις μπορώ πια να βρω -κι εγώ δεν ξέρω πού, να κάνω τους δέκα, τους είκοσι, τους τριάντα (αύριο τους πενήντα;) μαθητές της τάξης μου να γίνουν ένα σύνολο, να γίνουν κοινωνία. Σεις είστε που ακονίζετε τα ξυράφια που μας σκίζουν σε λωρίδες, που μας χωρίζουν σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, κόμματα, φράξιες, ομάδες, γκρουπούσκουλα κι ό,τι άλλο εγγυάται έριδες και διχασμούς. Και δεν μπορείτε ούτε καν να υποπτευθείτε πόση δύναμη και κουράγιο χρειάζομαι μετά εγώ, για να ενώνω κάθε μέρα τα κομμάτια που αφήνετε πίσω σας, πόση αντοχή να επιμένω να προτρέπω σε επιδοκιμασία κι όχι εξύβριση της αντίπαλης ομάδας, σε ανοχή κι όχι απομόνωση του διαφορετικού, σε σεβασμό κι όχι λιθοβολισμό του αντιφρονούντος. Δοκιμάστε να περάσετε σε σαράντα πέντε λεπτά, τρεις-τέσσερις φορές διαδοχικά, μέσα από μερικούς από τους ρόλους του διαρκώς εναλλασσόμενου ρεπερτορίου μου. Γίνετε άντρας, γυναίκα, λευκός, μαύρος, έλληνας, αλλοδαπός, πλούσιος, φτωχός, χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, δεξιός, αριστερός, ομοφυλόφιλος, ετεροφυλόφιλος. Κάντε έπειτα δέκα λεπτά διάλειμμα κι επαναλάβετε επτά φορές, μέχρι το τέλος του ωραρίου. Κι ύστερα συνεχίστε για δέκα μήνες. Αλλά υποκριθείτε με ενθουσιασμό και ζέση, με το ίδιο εκείνο ειλικρινές πάθος του αριστοτέχνη ηθοποιού, αλλιώς όχι μόνο δεν θα ενώσετε το κοινό σας σε ένα σύνολο αλλά θα το χάσετε τελείως και πιθανότατα για πάντα. Με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία ομολογουμένως, κύριε, εγώ το κάνω κάθε μέρα. Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Αφήστε με να διαμαρτύρομαι για κείνους τους συναδέλφους μου, που με μια μονοκοντυλιά ξεγράψατε μια νύχτα, χωρίς εξευτελιστικούς υπαινιγμούς για δήθεν δική μου αντικοινωνική ιδιοτέλεια, πολιτική σκοπιμότητα ή παιδαριώδη ευπείθεια. Αφήστε μου την ελάχιστη αναγκαία αξιοπρέπεια, στις γιορτές που μου ζητάτε να οργανώνω, να μπορώ να μιλώ για κοινούς ανθρώπους που ξεσηκώθηκαν μια μέρα κι ενώθηκαν και χάθηκαν παλεύοντας μαζί για οράματα κοινά, μεγάλα και ωραία. Πώς θα το κάνω ξανά χωρίς ντροπή, αν εγώ ούτε καν κοντοστάθηκα παρά έβαλα την ουρά στα σκέλια και γύρισα την πλάτη, όταν οι δικοί μου - προικισμένοι ή μέτριοι, εργατικοί ή μή, τι σημασία έχει; - πέφτανε και χάνονταν δίπλα μου; Αν εσείς κύριε το έχετε εύκολο, για μένα είναι αδύνατον. Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Πάψε λοιπόν, άνθρωπέ μου, κι άφησέ με ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου.
Γιατί αν δεν την κάνω καλά, τότε θα την εγκαταλείψω, κι αυτό δε θα σου βγει σε καλό.
Αν τα παρατήσω, εγώ τουλάχιστον θα ξαναβρώ τον ήσυχο, ατάραχο ύπνο, που έχω χάσει εδώ και χρόνια. Γιατί, χρόνια τώρα, εγώ είμαι εκείνος που μιλάει στα παιδιά για κοινωνία, για λαούς ενωμένους, για αγώνες και θυσίες για το κοινό καλό, για ήρωες που τα έβαλαν ακόμα και με θεούς για να σώσουν ανθρώπους.
Τα ίδια λες κι εσύ, βέβαια, κομπάρσε της ιστορίας, λακέ της φιλοδοξίας σου. Αλλά εσύ τα λες σε ανθρώπους «ψημένους», είτε σε «τελειωμένους» οπαδούς, που μόνο πολεμικές ιαχές ακούν μέσα στην αφροσύνη τους, είτε σε «περπατημένους» αετονύχηδες, που θα χειμάζουν πάντα σε υπεράκτιους παραδείσους μέχρι τη σίγουρη ώρα της ανέξοδης καρποφορίας.
Εγώ όμως τα λέω σε παιδιά, σε ψυχές αγνές, άδολες, ανυποψίαστες και ρομαντικές, που τα πιστεύουν, ρίχνονται μ' ενθουσιασμό να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο και καταλήγουν με συνέπεια, χαρά και περηφάνια να γίνονται βορά στους λύκους που φυλάγουν το μαγαζί σου. Χτες ήταν ο Παύλος, αύριο - το βλέπεις, δεν μπορεί να μην το βλέπεις- θα είναι ο Ουσέιν, η Δήμητρα, ο Μανόλης, η Γιασμίν. Ως πότε λοιπόν, φαντάζεται η φίλαυτη, αναίσθητη αφεντιά σου πως θ' αντέχω να βλέπω τους καλύτερους να χάνονται, ε;
Κι όταν σηκώσω εγώ τα χέρια, από αδυναμία κι από φρίκη, ούτε όλες οι βαθμίδες των δικαστών, όλες οι διμοιρίες των ματ κι όλα τα συντάγματα πεζικού της χώρας δε θα σου φτάνουν για να περιορίσεις τα έκτροπα, να συμμαζέψεις τα συντρίμμια και να ξεπλύνεις τη ντροπή και το αίμα, υπερφίαλε, τυφλέ ηγετίσκε.
Θέλεις να με βοηθήσεις να σε βοηθήσω;
Μίλα ανοιχτά! Μην κρύβεσαι, μην τάζεις, μη χαϊδεύεις! Πες την αλήθεια στα παιδιά: πόσες γενιές τους χρειάζεσαι θυσία; Μία; Δύο; Πές το! Αλλά πρόσεξε! Θα θυσιαστούμε μαζί, θα πεινάσουμε μαζί, θα διψάσουμε μαζί, θα κουραστούμε, θ' αποκάμουμε και θα πεθάνουμε μαζί - χωρίς καμιάν εξαίρεση.
Πες το κι άσε σε μένα να προσπαθήσω να ξανασηκώσω την φτώχεια, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη ψηλά, σημαίες περηφάνιας κι όχι λόγους αισχύνης κι οδύνης, όπως έχουν καταντήσει σήμερα. Σου φαίνεται ανεδαφικό, τρελό, αυτοκτονικό; Σε μένα όχι! Αλλά, βέβαια, εγώ είμαι δάσκαλος.
Τότε όμως, σκάσε, αξιολύπητε ανθρωπάκο, κι άσε με ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ ακόμα.
Χάρης Ηλιόπουλος
Νίσυρος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 26 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 26/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
