Για έναν πραγματικά απεργιακό αγώνα Τώρα!

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απεργιών δεν αναβαθμίστηκαν, ώστε να ανταποκριθούμε στην εντεινόμενη κοινωνική επίθεση. Απέναντί μας έχουμε ένα «Κράτος Έκτακτης Ανάγκης» που καταργεί κλάδους και καταστέλλει ωμά κι εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε αμυντική κακόμοιρη στάση, κολλημένοι στη νομιμότητα που το ίδιο το κράτος έχει κατακουρελιάσει πια και προσδεμένοι στο συνδικαλισμό με τη γραφειοκρατία του και στις τακτικές των εργατοπατέρων που ποτέ δεν εννοούν αυτά που λένε.

 

Εμείς λέμε:

 

Για να πετύχει ένας απεργιακός αγώνας σήμερα, ο πρώτος όρος που πρέπει να πληροί είναι ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΝΟΟΥΝ.

Αν δεν τον εννοούν οι ηγεσίες,  ας δούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί βάσης πώς μπορούμε να του δώσουμε ουσία και περιεχόμενο με αποφασιστικότητα και δυναμισμό. Ανάλογα τον τρόπο που θα οργανωθεί η απεργία  διακυβεύεται  η αποτελεσματικότητά της ή μη.

Μορφές-Μέτρα-Τακτική-Στρατηγική

1.Δημιουργούμε επιτροπές αγώνα, ανοιχτές στην εθελοντική συμμετοχή πέρα από συντεχνίες και κλάδους, δηλ. επιτροπές με τη συμμετοχή όχι μόνο καθηγητών αλλά γονιών, μαθητών και οποιουδήποτε άλλου θελήσει να προσφέρει. Όλες οι τοπικές συλλογικότητες, ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιάς, κοινωνικά στέκια, επιτροπές ανέργων, να κληθούν ει δυνατόν με επικοινωνία σε διαπροσωπικό επίπεδο να συμμετέχουν στις επιτροπές  που θα λειτουργούν στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας, έξω, πέρα και ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχική λογική. Οι επιτροπές προσπαθούμε να συντονίζονται σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο. 

2.Για να μπούμε σε αγώνα πολύμορφο και απαιτητικό, επιβάλλεται η δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης το οποίο ειδικά σε έναν παρατεταμένο αγώνα στον οποίο έχουμε απολυμένους μπορεί να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα. Στη στήριξη των απεργών, στα δικαστικά έξοδα, στην αγορά υλικών, στις μετακινήσεις, έως τη διοργάνωση εκδηλώσεων ή ενός απεργιακού γεύματος. Με την επιτροπή αγώνα και ταμείου δημιουργείται αυτό που λέμε κοινότητα, συντροφικότ ητα, στήριξη στο υλικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο.

3. Στηρίζουμε την απεργία με δράσεις που μας ενώνουν με τη βάση της κοινωνίας ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Ξεκινάμε απεργία διαρκείας σημαίνει ότι από την πρώτη ημέρα της βρισκόμαστε οργανωμένα και με αποφάσεις οργάνων από το πρωί μέχρι το βράδυ στους δρόμους και συμμετέχουμε (ή δημιουργούμε εμείς πρωτοβουλιακά) σε δράσεις .

- Μπλοκάρουμε δρόμους-αρτηρίες. Το κλείσιμο της Σταδίου ακόμη και για ολόκληρη μέρα δεν δημιουργεί πρόβλημα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ένα κλείσιμο όμως της Καβάλας στο Δαφνί στις 7:00 το πρωί; Ή κάποιου δρόμου έστω και μικρού στο λιμάνι του πειραιά στις 6:00; 

-Οργανώνουμε παρεμβάσεις  με μικροφωνικές , πανό, μοίρασμα  κειμένων, τρικάκια, τοπικές πορείες σε σταθμούς μετρό, πλατείες, ΔΕΗ, ΜΜΜ και δημαρχεία για να ενημερώσουμε για το πρόβλημα της εκπαίδευσης :καθηγητές και μαθητές διώχνονται από τα σχολεία.

-Ενωνόμαστε σε τοπικό επίπεδο για τη διργάνωσή τους με απολυμένους και απεργούς φοιτητές ή εργαζόμενους και από άλλους κλάδους του ιδιωτικού και του δημοσίου, χωρίς κανένα διαχωρισμό, απολύτως!

4. Αφιερώνουμε μία ή παραπάνω ημέρες για επικοινωνία με τους μαθητές μας. Ενώ δηλώνουμε απεργοί, μπαίνουμε κανονικά στην τάξη, χωρίς να παίρνουμε – εννοείται – απουσίες και καλούμε τους μαθητές μας για ανοιχτή συζήτηση σε εθελοντική βάση ή ακόμη και σε μάθημα όπως θα θέλαμε εμείς. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να μπαίνουμε για μάθημα ενώ απεργούμε. Εδώ είναι το στοίχημα πόσοι μαθητές θα συμμετέχουν.

5. Ο στόχος της απεργίας πρέπει να είναι 100% κλειστά σχολεία ανεξάρτητα από τα ποσοστά συμμετοχής. Επιστρατεύουμε κάθε μέσο: καταλαμβάνουμε τα σχολεία όπου μπορούμε με μαθητές και γονείς,  οργανώνουμε απεργιακές φρουρές από αλληλέγγυους (αλλά κυρίως από όσους  βρίσκονται ήδη σε διαθεσιμότητα) που το πρωί μπλοκάρουν την είσοδο, σαμποτάρουμε τις κλειδαριές, συγκεντρώνουμε χρήματα για το απεργιακό ταμείο με κάθε μέσο (νόμιμο ή παράνομο). Δηλώνουμε εναλλάξ απεργοί μία μέρα ναι, μία μέρα όχι ή μια μέρα δηλώνουν απεργία 2 ειδικότητες και την επομένη 2 άλλες σε κάθε σχολείο ή ομάδα σχολείων συγκροτημένα και οργανωμένα είτε από την επιτροπή αγώνα, είτε αυτοοργανωμένα σε κάθε σχολείο. Αφήνουμε τους "ηρωισμούς" και περνάμε στη "στρατηγική". Δε μετράμε ποσοστά συμμετοχής στην απεργία. Η απεργία δεν είναι σφυγμομέτρηση. Είναι μάχη∙ είναι το μέσο και όχι ο στόχος.

 

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΪΜΟΥ ΑΠΕΡΓΙΕΣ!!!

 

αυτοοργανωμένη ομάδα στην ΕκπαίΔευση στα Νότια

mail επικοινωνίας : [email protected]