Alfavita Newsroom Το βρετανικό δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του έφερε με πάταγο στο προσκήνιο το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, “της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ολοκλήρωσης”, που αποτελεί για δεκαετίες το πολιτικό όραμα των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων. Για πάνω από 50 χρόνια η συνένωση των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία των ιμπεριαλιστικών της κρατών προβάλλεται ως το αδιαμφισβήτητο όραμα για μια νέα υποτίθεται Ευρώπη μετά τις οδυνηρές συνέπειες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για μια “Ευρώπη της ισοτιμίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης”.
Το ποια ακριβώς Ευρώπη γνώρισαν οι λαοί της το γνωρίζουν οι ίδιοι. Εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας, των αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων, των ταξικών και κοινωνικών διακρίσεων μέσα από πολέμους και εκμετάλλευση. Τα αγαθά μιας τέτοιας ΕΕ γεύεται τόσο έκδηλα ο λαός μας τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, τόσο που το ευρωπαϊκό όραμα ξεθώριασε περισσότερο από ποτέ. Η “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” στη χώρα μας εκδηλώθηκε με τη μορφή των πιο καταστροφικών οικονομικών πολιτικών των μνημονίων, της ραγδαίας φτωχοποίησης του λαού, της λεηλασίας του εθνικού και δημόσιου πλούτου, της πρωτοφανούς συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, της δραματικής εκτίναξης της ανεργίας. Με μοχλό το χρέος της χώρας και το φόρτωμα νέων δανείων η Ελλάδα έχει περιέλθει σε καθεστώς όχι ισοτιμίας -όπως διέδιδαν τα κόμματα της ολιγαρχίας-, αλλά σε καθεστώς νεοαποικιακού ελέγχου ξενικής εποπτείας, βαθύτερης εξάρτησης και υποτέλειας.
Όπου οι ελληνικές κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα που τις συγκροτούν, το αστικό κοινοβούλιο, μετατράπηκαν σε εντολοδόχους των τροϊκανών, τυπικοί διεκπεραιωτές των αποφάσεων των ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών θεσμών ή των απευθείας υπαγορεύσεων των ιμπεριαλιστικών χωρών. Ολόκληροι νόμοι με εκατοντάδες άρθρα κεφαλαιώδους σημασίας για τον ελληνικό λαό έχουν περάσει και περνούν από το Κοινοβούλιο σε ένα βράδυ, με διαδικασίες που καταργούν όλα τα τυπικά προσχήματα και προσομοιάζουν με διαδικασίες χωρών μπανανίας. Τέτοιες “δημοκρατικές διαδικασίες” τηρεί η ΕΕ και οι “δημοκρατικοί θεσμοί” της σε μια χώρα μέλος της.
Διότι σε χώρες που δεν είναι μέλη δε διστάζει να στηρίξει και πραξικοπήματα, όπως πρόσφατα στήριξε το πραξικόπημα στην Ουκρανία, υποστηρίζοντας τις ντόπιες φασιστικές δυνάμεις. Κήρυκας, ταυτόχρονα, του πιο μισαλλόδοξου αντικομμουνισμού, η ΕΕ όχι απλώς επιτρέπει αλλά ενεργητικά στηρίζει την απαγόρευση κομμουνιστικών κομμάτων, συμβόλων και εκδηλώσεων στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, ενθαρρύνοντας τη δράση των ακροδεξιών φασιστικών δυνάμεων και πολιτικών απογόνων των συνεργατών του Χίτλερ και των Ες-Ες. Ούτε βέβαια και κανένα κλαδί ελιάς μπορεί να διεκδικήσει η ΕΕ των πολέμων στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εταίρος και συνεργάτης των ΗΠΑ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τώρα στην Ουκρανία, στη Συρία και τη Λιβύη, στο Μάλι, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Ούτε και φωτοστέφανο ανθρωπισμού μπορεί να ζητήσει από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τα θύματα των πολέμων και της ληστείας που έχουν και τη δική της ιμπεριαλιστική σφραγίδα, όταν απέναντί τους υψώνει τείχη και ξενοφοβικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά.
Αν ο ελληνικός λαός δέχεται στις σημερινές συνθήκες μια τέτοια επίθεση από την ΕΕ, αυτό δε σημαίνει ότι είναι ο μόνος. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι λαοί βρίσκονται κάτω από την οξυμμένη πίεση της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, μνημονίων, σκληρής λιτότητας και φορολογίας, νέων αντεργατικών μέτρων και ρυθμίσεων, αφαίρεσης πολύχρονων κατακτήσεων. Το όποιο «μαξιλάρι» κοινωνικής στήριξης κερδήθηκε ιδιαίτερα στις χώρες των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης κάθε μέρα και όλο και πιο γρήγορα ξεπουπουλιάζεται, γενικεύοντας τη φτώχεια και την ανασφάλεια στην ΕΕ των 30 εκ. ανέργων. Στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και αξιοποιώντας την προς όφελός τους τα μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια θέλουν να μετατρέψουν την ΕΕ σε ένα κάτεργο για τους λαούς της.
Η “σύγκλιση των οικονομιών της Ευρώπης, ο εργασιακός παράδεισος, η Ευρώπη της ευημερίας”, που υπόσχονταν οι θιασώτες της ΕΕ, μετατρέπεται για τους ευρωπαϊκούς λαούς σε εφιάλτη που άλλοι τον κατεβαίνουν από τη σκάλα και άλλοι πηδούν από το μπαλκόνι για να συγκλίνουν όλοι προς τον πάτο. Μπροστά σε μια τέτοια διάψευση των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν, μπροστά στην ένταση της κοινωνικής και οικονομικής πίεσης και απέναντι στις ζοφερές προοπτικές που διαγράφονται από το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη ανησυχούν και αντιδρούν, αγώνες αναπτύσσονται και η κοινωνική αστάθεια μετατρέπεται σε πολιτική ρευστότητα που απειλεί τις δοκιμασμένες πολιτικές συνταγές της αστικής διακυβέρνησης.
Έκφραση μιας τέτοιας αντίδρασης των πληβειακών και εργατολαϊκών στρωμάτων της Βρετανίας αποτέλεσε και η στήριξη του BREXIT στο δημοψήφισμα, παρά την κινδυνολογία, παρά το ότι οι βασικές πολιτικές δυνάμεις και εκπρόσωποι της αστικής τάξης της Βρετανίας πάλεψαν για το ΝΑΙ. Οι συνέπειες του δημοψηφίσματος όχι μόνο έχουν θέσει την κυρίαρχη βρετανική πολιτική κάτω από μεγάλα διλήμματα και ανατροπές, που υποχρέωσαν να επισπεύσουν την εκλογή πρωθυπουργού από τον Σεπτέμβρη στον Ιούλη, όχι μόνο απειλούν την εθνική υπόσταση της Μ. Βρετανίας με τις αντιδράσεις σε Σκωτία και Β. Ιρλανδία, αλλά επηρεάζουν σε ανυπολόγιστο αυτήν τη στιγμή βαθμό τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις.
Σίγουρα ωστόσο με το BREXIT, κλονίστηκε το αστικό όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της συγχώνευσης και ομογενοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών σε έναν ενιαίο πολιτικό και οικονομικό χώρο, η μεγάλη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που φιλοτέχνησαν οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες για να παγιδέψουν τους λαούς της Ευρώπης, για να τους υποτάξουν κάτω από τους δικούς τους σχεδιασμούς. Αλλά και οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις του ευρωκομμουνισμού και τα ψευτοαριστερά φληναφήματα που εξωράιζαν τους αστικούς σχεδιασμούς του ευρωμονόδρομου με τη ρεφορμιστική παραλλαγή της «Ευρώπης των εργαζομένων», δηλητηριάζοντας με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες πως μπορεί το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ να μετασχηματισθεί και να βελτιωθεί. Αυτά πρόβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ μαζί, επί δεκαετίες, και τώρα ο Τσίπρας κλαψουρίζει για την Ευρώπη που χάθηκε και ότι πρέπει να ξαναβρεί τις αρχικές της ρίζες. Πριν 100 χρόνια ο Λένιν έγραφε πως «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε αντιδραστικές.»
Η ΕΕ σαν ένας τέτοιος κεφαλαιοκρατικός σχεδιασμός είτε θα αποσαθρωθεί από την πάλη των εργατολαϊκών κινημάτων που θα αναζητήσουν έναν άλλο νικηφόρο δρόμο απ’ αυτόν της υποταγής στην ΕΕ και στις αστικές τους τάξεις, είτε θα αποσυντεθεί από τις κόντρες και τους ανταγωνισμούς των ίδιων των κεφαλαιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών χωρών. Μετά το δημοψήφισμα οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών περνούν σε ένα νέο στάδιο, όπου η καχυποψία και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους μεγαλώνει και η αντιπαράθεση κερδίζει έδαφος από τη συνεννόηση, επιβεβαιώνοντας πως μπορεί οι ιμπεριαλιστικές χώρες μεταξύ τους να συνάπτουν συμφωνίες, αυτές είναι όμως πρόσκαιρες και με ημερομηνία λήξης. Κάτω από την ισχύ του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης η κάθε τροποποίηση στο συσχετισμό δυνάμεων σπρώχνει στην αναθεώρηση των συμφωνιών και στην επιδίωξη νέων. Ο συσχετισμός δύναμης στην ΕΕ μεταξύ Βρετανίας Γαλλίας και Γερμανίας τροποποιήθηκε σαφέστατα τα προηγούμενα χρόνια προς όφελος της Γερμανίας. Ο γερμανικός αετός απλώνει ολοένα και πιο λαίμαργα τις φτερούγες του πάνω στην Ευρώπη θέτοντας σοβαρά διλήμματα στους εταίρους κι ανταγωνιστές του, αλλά και ανασκαλεύει μνήμες στους λαούς, και εξερεθίζει εθνικά αντανακλαστικά.
Το BREXIT κατέδειξε πιο καθαρά τις αγιάτρευτες κοινωνικές πληγές, έσκαψε πιο βαθιά το χάσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ράγισε τη βιτρίνα του ευρωπαϊκού μονόδρομου και της ολοκλήρωσης, του κάλπικου ευρωπαϊκού οράματος. Αν οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες χρειάζονται για τα δικά τους συμφέροντα στον διεθνή ανταγωνισμό την ΕΕ τους και για να μπορούν από κοινού να εκμεταλλεύονται και να χειραγωγούν τους λαούς, το λαϊκό κίνημα σε κάθε χώρα οφείλει να παλεύει όχι κάτω από τη σημαία του ρεφορμιστικού εξωραϊσμού της «Ευρώπης των εργαζομένων», που υποτάσσει το κίνημα στους αστικούς σκοπούς, αλλά για τον αποχωρισμό και την έξοδο από την ΕΕ. Όπως αντίστοιχα κάθε αντιιμπεριαλιστικό κίνημα οφείλει να παλεύει μέσα στο λαό του για την έξοδο της χώρας του από τον πολιτικοστρατιωτικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ. Κι αν στη χώρα μας τα μεγάλα αιτήματα της εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και η ικανοποίησή τους προϋποθέτει την ανάπτυξη ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος που θα τα επιβάλει, ανοίγοντας τον δρόμο για ριζικές κοινωνικές αλλαγές, έτσι και σε κάθε χώρα της Ευρώπης το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ συνδέεται με τη γενικότερη πάλη για την ανατροπή του αστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Είτε με τη μία είτε με την άλλη μορφή αποτελούν όψεις του ταξικού αγώνα που συνδέεται και ανυψώνει τις οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις στο επίπεδο της πολιτικής πάλης για την ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό αποτελεί μια τεράστια διαφορά με το λεγόμενο ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, ένα αστικό αντιδραστικό ρεύμα εθνικιστικών έως και φασιστικών αντιλήψεων που εκδηλώνεται στην Ευρώπη και που, αξιοποιώντας τις συνέπειες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, δημαγωγικά αλιεύει στα λαϊκά στρώματα. Δεν πρέπει να διαφύγει το γεγονός πως η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα ταυτίζει κάθε πάλη και αγώνα απέναντι στην ΕΕ με το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, θέλοντας έτσι να δυσφημίσει και να αμαυρώσει το ταξικό περιεχόμενο αυτής της πάλης και των αιτημάτων, να κόψει τους δεσμούς της αριστεράς με την κοινωνική της βάση και να σπρώξει προς ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις.
Το ότι στην εκστρατεία υπέρ του BREXIT ηγήθηκαν δυνάμεις του αντιδραστικού εθνικισμού, και αυτή η εικόνα προβλήθηκε και καλλιεργήθηκε, είναι γεγονός, που όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι τα εκατομμύρια των Βρετανών εργατών και λαού που στήριξαν το BREXIT κατευθύνονται, άγονται και φέρονται ή ταυτίζονται με τις απόψεις του Faratz και Johnson και τα βρετανικά όνειρα της αυτοκρατορικής αναβίωσης. Όπως φυσικά δεν ταυτίζονται και ούτε παρακολουθούν κάποιο ταξικό, οργανωμένο, συγκροτημένο εργατικό κίνημα, χειραφετημένο από την αστική τάξη. Στη Βρετανία όπως και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται αγώνες μικροί και μεγάλοι, στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Αγώνες αντιπολεμικοί και φιλειρηνικοί, αγώνες αντιφασιστικοί και για τα δημοκρατικά δικαιώματα, κινητοποιήσεις και απεργίες για οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις και ανεξάρτητα, αν είναι αναντίστοιχοι με το μέγεθος της επίθεσης και των αναγκών του κινήματος, δεν είναι αμελητέοι. Όπως αμελητέα δεν είναι η κοινωνική βάση της αριστεράς, τα εκτεταμένα εργατολαϊκά στρώματα με διαθέσεις αντιπολεμικές και φιλειρηνικές, αντιφασιστικές και αντιιμπεριαλιστικές με αντιλήψεις κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τα μεγάλα ζητήματα, που αφορούν την έξοδο από τις αντιδραστικές ενώσεις δεν είναι ζητήματα που θα τα αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα μέσα από δημοψηφίσματα, -αυτά μπορεί να αξιοποιηθούν στον πολιτικό αγώνα όπως και οι εκλογές-, αλλά μέσα από τον παρατεταμένο μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, και από την άποψη αυτή σχετική σημασία έχουν και τα δημοψηφισματικά αποτελέσματα στο πεδίο της λαϊκής πάλης.
Όμως μια πολιτική κατεύθυνση όπως αυτή που πρόβαλλε το ΚΚΕ των “ίσων αποστάσεων στο μέσα και το έξω” με τη γραμμή του «ούτε BREXIT ούτε ΒΡΕΜΑΙΝ» και του “ούτε κλαίμε ούτε γελάμε” απέναντι στο αποτέλεσμα είναι μια κατεύθυνση που αφαιρεί από τις αγωνιστικές δυνάμεις όχι μόνο τη σωστή πολιτική θέση απέναντι σε ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα, σε μια κρίσιμη περίοδο, αλλά και από κάθε θέση. Αποκόβει τις δυνάμεις αυτές από τη σύνδεση και την πάλη για την πολιτική έκφραση των χτυπημένων εργατικών στρωμάτων που γυρίζουν έστω πρόσκαιρα, έστω ενστικτώδικα ή ακόμη και κάτω από συγχύσεις, την πλάτη στα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και τις επιλογές τους.
Κι αν κάτω από έναν κούφιο αντικαπιταλισμό που προβάλλει το ΚΚΕ, αυτή η στάση έχει συνέπειες για το αγωνιστικό ρεύμα, οι συνέπειες αυτές πολλαπλασιάζονται όταν αναλογιστεί κανείς πως - αν ισχύει ότι η φύση και η πολιτική εχθρεύονται τα κενά- το κενό αυτό σπεύδουν να το καλύψουν οι δυνάμεις του αντιδραστικού ευρωσκεπτικισμού. Αν στη χώρα μας οι δυνάμεις της ακροδεξιάς προβάλλουν κίβδηλα και εμπορεύονται για τους αντιδραστικούς τους σκοπούς το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας, η πάλη του αριστερού κινήματος δε στρέφεται προς την εγκατάλειψη του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, που στα πλαίσιά του αποκτούν το πραγματικό τους περιεχόμενο τα αιτήματα για έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά αντίθετα προϋποθέτει την ένταση αυτού του αγώνα και την αποκάλυψη της αντιδραστικής δημαγωγίας. Βέβαια για το ΚΚΕ αυτά είναι ψιλά γράμματα, μιας και έχει εγκαταλείψει κάθε αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και τον αντικατέστησε με τον αγώνα ενάντια στους … επιχειρηματικούς ομίλους.
Πηγή: Λαϊκός Δρόμος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Εσείς γνωρίζετε τι σημαίνει «νείρομαι»;
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
