Ταινιοκριτική: To Rome with love (2012)

 

O  Woody Allen είναι ένας δημιουργός με περισσότερες από 45 ταινίες στο ενεργητικό του (από το '70 φτιάχνει τα νευρωτικά του σκετς). Ακόμα καλύτερα, ο Woody Allen είναι ένας δημιουργός που από το 1977 φτιάχνει ανελλιπώς μια ταινία το χρόνο. Με μια τέτοια παραγωγικότητα στα όρια της εμμονής  (κανείς δεν ξέρει γιατί το 1976 δεν έφτιαξε ταινία. Ίσως επειδή το '77 έφτιαξε την καλύτερή του, το Annie Hall, που είπε όλα όσα είχαν να ειπωθούν στην κατηγορία ρομαντική κομεντί) είναι λογικό να μην βγαίνουν πάντα όλα στην εντέλεια- πέρυσι άλλωστε, το Midnight in Paris ήταν η πιο οσκαρική και εμπορική ταινία του. Η ταινία ''To Rome with love'' ίσως να είναι ένα από τα παραδείγματα ''μέτριας'' στιγμής, ωστόσο πρέπει να σημειωθεί: Μια μέτρια ταινία του Woody Allen είναι μια καλή ταινία για τον μέσο όρο και σίγουρα πολύ πιο αστεία από σχεδόν οποιαδήποτε κωμωδία εξ'Αμερικής.

 

Στα πλαίσια του ετήσιου ραντεβού του, ο Woody Allen εγκατέλειψε την σταθερή αγάπη του Νέα Υόρκη κάπου το 2005, όπου και ξεκίνησε ένα ευρωπαικο tour έμπνευσης στην Ευρώπη. Αρχικά ήταν η Αγγλία με 3 ταινίες (Match Point, Scoop και Cassandra's Dream), ακολούθησε η Βαρκελώνη (Vicky, Cristina Barcelona), ένα πέρασμα από το Παρίσι τα μεσάνυχτα και ο -έτσι λέγεται- επίλογος με την Ρώμη. Η ταινία είναι στην πραγματικότητα ένα σπονδυλωτό σώμα 4 ιστοριών με κοινό σημείο ότι διαδραματίζονται γύρω από την Fontana di Trevi και το Κολοσσαίο (και χωρίς κάποια άλλη σύνδεση) όπου στη φόρμα της κωμωδίας αναπτύσσονται όλες οι γνωστές (και κάποιες καινούριες) θεματικές του Allen: Οι νευρώσεις της καθημερινότητας, οι νευρώσεις του έρωτα, οι νευρώσεις του επερχόμενου θανάτου, οι νευρώσεις της μαζικής υστερίας για διασημότητα και πολλά ακόμα, διατυπωμένα από την οικεία φλυαρία ενός πολυμελούς cast που περιλαμβάνει -μετά από καιρό- και τον ίδιο τον Woody Allen.

 

 

Η μια ιστορία αφορά τον ερχομό στην Ρώμη των γονιών μιας κοπέλας που παντρεύεται έναν αντικομφορμιστή και αριστεριστή Ιταλό, ο οποίος τυγχάνει να έχει ένα πατέρα φυσικό ταλέντο στο οπερατικό τραγούδι και τον οποίο ο συντηρητικός και νευρωτικός πεθερός (Allen) θέλει να προωθήσει (είναι σκηνοθέτης όπερας). Μόνο που ο εν δυνάμει pavarotti μπορεί και τραγουδά καλά μόνο όταν βρίσκεται στο ντους...

 

 

Η δεύτερη ιστορία αφορά έναν τυπικό και νερόβραστο υπαλληλάκο που μια μέρα ξυπνάει και είναι, εντελώς αναίτια, διάσημος. Ο Roberto Beningi χρησιμοποεί την μανιέρα του με λίγο άρωμα Allen και κυκλοφορεί έκπληκτος στους δρόμους της Ρώμης ερωτώμενος συνεχώς για το πως έφαγε το πρωινό του μέχρι τι εσώρουχα φοράει. Μέχρι που ο θόρυβος, το ίδιο αναίτια, καταλαγιάζει, και γίνεται πάλι άσημος και νερόβραστος.  

 

Η τρίτη ιστορία παρακολουθεί τον Alec Baldwin, καθώς επιστρέφει ως καταξιωμένος αρχιτέκτοντας στην πόλη που έζησε ως φοιτητής, όπου και συναντάει μια νεαρή εκδοχή (ή μήπως τον εαυτό του;) του εαυτού του (Jesse Eisenberg σε μίμηση του Woody Allen) και αρχίζει να συμβουλεύει ενάντια στις ερωτικές κακοτοπιές που φέρει μαζί της η νεαρή νάρκισσος και μοιραία Ellen Paige (σε κόντρα ρόλο) που του παίρνει τα μυαλά. 

 

 

Τέλος, η τέταρτη ιστορία συστήνει ένα νεαρό προσφάτως αρραβωνιασμένο ζευγάρι από την Ιταλική επαρχία που φτάνει στην Ρώμη κυνηγώντας το όνειρο: Την αίγλη, την καλή δουλειά, την καλή ζωή. Στην πορεία, μια σειρά ατυχών γεγονότων και η χαοτική δόμηση της Ρώμης θα οδηγήσει τον συνεσταλμένο σύζυγο να κυκλοφορεί με την ιερόδουλη Penelope Cruz (ο ρόλος της είναι απλώς να κυκλοφορεί με ένα κοντό, προκλητικό κόκκινο φόρεμα) ως γυναίκα του, ενώ η ντροπαλή σύζυγος θα καταλήξει στο κρεβάτι ενός διάσημου ηθοποιού. 

 

 

Καλώς ή κακώς, δεν έχουν όλες οι ιστορίες την ίδια δυναμική και το ίδιο ενδιαφέρον. Μετά από μερικά πλάνα της Ρώμης που αγκαλιάζεται σε κάθε πιθανή πλευρά της, η καινούρια ταινία του Allen φαντάζει ως μια συρραφή ανολοκλήρωτων ιδεών, σαν να μην του προέκυψε ''μια-αλλά-καλή'' για να του δώσει αφορμή να γυρίσει ταινία στην Ρώμη. Επιπλέον, ακόμα και αν το χρονικό ασυνεχές μεταύ των ιστοριών είναι αδιάφορο στα πλαίσια της αφήγησης, το τράβηγμα τουλάχιστον δυο εξ αυτών για να έχουν όλες ισότιμο χρόνο είναι εμφανές: Βλέπουμε τον Benigni έκπληκτο ξανά και ξανά, ενώ το ευφάνταστο εύρημα μιας όπερας με ντουζιέρα στη μέση εξαντλείται όσο δεν πάει. Επιπλέον, το θέμα της ''άσκοπης διασημότητας'' είναι και κάπως χιλιοειπωμένο (δεν το λέει και πολύ διαφορετικά) ενώ σε όλες σχεδόν τις ιστορίες η ''λύση'' τους είναι μάλλον προβλέψιμη και ανέμπνευστη (SPOILERS: ο Benigni αναπολεί την διασημότητά του, ο πατέρας τραγουδά πετυχημένα σε όπερα ενώ κάνει ντους, το ζευγάρι ξαναγυρίζει πίσω, η Ellen Paige φεύγει και παρατάει στα κρυα του λουτρού τον Jesse Aisenberg και ο Baldwin του λέει ''σταλεγαγω''). 

 

Επιπλέον, ενώ για το Λονδίνο και το Παρίσι και την Βαρκελώνη οι θεματικές συνταιριάζανε με τις πόλεις, εδώ η ιδιαίτερη ταυτότητα της Ρώμης προκύπτει κυρίως μέσα από τα πλάνα στους δρόμους της παρά από το θέμα. Το Λονδίνο ήταν κατάλληλα αυστηρό για να αφήσει τις νευρώσεις και να μιλήσει για πιο αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς και για τον ρόλο της τύχης. Η Βαρκελώνη φέρει έναν ερωτισμό πιο ταιριαστό στην Penelope Cruz. Το Παρίσι είναι μάλλον κατάλληλο για να ξετυλίξει κανείς όψεις του Ευρωπαικού πολιτισμού σε μεταμεσονύκτια ταξίδια στον χρόνο.  Οι ιστορίες που συμβαίνουν στην Ρώμη είναι ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβαίνουν σε οποιαδήποτε ευρωπαική χώρα, ακόμα και στην .... Πάτρα (σε αυτό παραπλανεί το παρακάτω τραγούδι που είναι το βασικό μουσικό score της ταινίας:). 

 

 

Παρά τις αδυναμίες ωστόσο, ίσως η κριτική έχει πέσει πιο βαριά από όσο θα αντιστοιχούσε, όπως και τα σχόλια για την ηλικία του Allen και το κάπως αλλοιωμένο κωμικό του timing. Στο κάτω κάτω, η ταινία είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που έκανε μια δεκαετία ακριβώς πριν (Anything Else), οριακά είναι καλύτερη από το υπερτιμημένο Scoop (κατ'εμέ και από το επίσης υπερτιμημένο Match Point, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) ενώ έχει πολλές εύστοχες κωμικές στιγμές. Ειδικά ο Woody βγάζει γέλιο σχεδόν σε κάθε του ατάκα.

 

Η επιστροφή του στη Νέα Υόρκη ίσως είναι ένας οιωνός εκ νέου έμπνευσης (εννοείται πως ετοιμάζει ταινία για το 2013, δεν σταματά ο τύπος). Η βασική του θέση για την περίοδο πάντως περιγράφεται μέσα από τον εαυτό του: Η συνταξιοδότηση για αυτόν, το να σταματήσει να δημιουργεί, ισοδυναμεί με τον θάνατο. Στα 73 του παραμένει κάτι παραπάνω από μάχιμος.

 

Πηγή: http://incognitoweekly.blogspot.gr