Alfavita Newsroom Σήμερα είναι η τέταρτη βραδιά της εκεχειρίας και ελπίζω και αυτή η νύχτα να περάσει ήρεμα, έτσι όπως περνούν οι νύχτες στον περισσότερο κόσμο. Εδώ όμως δεν είναι “κόσμος”, εδώ δεν ζουν άνθρωποι, εδώ είναι η Γάζα της Παλαιστίνης, γενέτειρα “τρομοκρατών”, που πρέπει να εξαφανιστούν κι αυτοί και η σπορά τους! Να αφανιστούν! Σήμερα τα πήγαμε καλά, δεν μας πέθανε κανένας από τους πολυτραυματίες μας και για πρώτη φορά είδα τους γιατρούς μας να χαμογελούν, έστω και πικρά! Όλο αυτό το διάστημα της εισβολής και των βομβαρδισμών δεν πήραμε ανάσα. Δεν προλαβαίναμε ούτε καν να κλάψουμε, υπήρχαν τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι που είχαν την ανάγκη μας. Αξιοποιούμε αυτή την ανάπαυλα για να ανασυνταχτούμε, να περιποιηθούμε, με ότι διαθέτουμε, τους τραυματίες μας.
Στο μικρό δωματιάκι της προϊσταμένης προσπαθώ να ξεκουραστώ, να σκεφτώ, να αναλογιστώ. Δίπλα μου κοιμάται η μικρή Φάτιμα. Οι δικοί της, γονείς, αδέρφια, θείοι και ξαδέρφια σκοτώθηκαν όλοι στους βομβαρδισμούς του σχολείου της UNRWA, στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια. Δεν είχε κανέναν, την κράτησα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να την πάω στην θεία της, αδερφή της μάνας της, στη Ράφα, αν επιβιώσει και αυτή. Η μικρή Φάτιμα κοιμάται και κάθε τόσο αναστενάζει, παραμιλάει, συχνά κατουριέται επάνω της και πετάγεται από τους εφιάλτες που την στοιχειώνουν! Την παίρνω αγκαλιά, της χαϊδεύω τον καταρράκτη των μαλλιών της, της λέω το νανούρισμα της “μικρής Ρίμπα”, κλαίει, της σκουπίζω με την παλάμη τα μάτια, αναστενάζει, με κοιτάει με τα κατάμαυρα αμυγδαλωτά της μάτια, γέρνει, την παίρνει πάλι ο ύπνος.
Σκέφτομαι, σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει! Παίρνω το laptop, το ακουμπάω στα γόνατά μου, αποφασίζω να κάνω μια ανάρτηση στο blog μου, να πω κάποιες σκέψεις μου, να μιλήσω για κάποια πράγματα που είναι άγνωστα στους ανθρώπους της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Πρόθεσή μου δεν είναι να περιγράψω αυτά που συμβαίνουν εδώ, αυτό το κάνουν οι δημοσιογράφοι, άλλοι σωστά κι άλλοι με σκοπιμότητα, πρόθεσή μου είναι να μιλήσω για άλλα πράγματα. Σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει! Απευθύνομαι σε σένα λοιπόν σεβαστέ άγνωστε που θα έχεις την υπομονή να διαβάσεις αυτά τα λαχανιασμένα λόγια μου, γιατί ίσως έτσι καταλάβεις κι αν καταλάβεις… ίσως κάνεις κάτι για μας. Είμαι πεπεισμένη ότι μόνο οι απλοί άνθρωποι όπου γης μπορούν να ανατρέψουν καταστάσεις και πολιτικές, αν πάρουν την τύχη στα χέρια τους.
Οι γονείς μου πήγαν πρόσφυγες στο Λίβανο, στη Βηρυτό και ζούσαν στον καταυλισμό Σάμπρα. Η μάνα μου ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί, σε μένα. Στις 14 του Σεπτέμβρη του 1982 την έπιασαν οι πόνοι, είχε επιπλοκές και έτσι κάποιοι γνωστοί μεσολάβησαν και μπήκε στο νοσοκομείο στην Ασχαφιρίγια, μια συνοικία όπου ζουν κυρίως χριστιανοί. Γεννήθηκα λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Στις 15-17 Σεπτεμβρίου 1982 οι λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις (φαλαγγίτες), υπό το βλέμμα και την υποστήριξη των ισραηλινών, εισέβαλαν και σφάγιασαν περισσότερους από 1.700 παλαιστινίους, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, κατοίκους των προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό. Υπουργός άμυνας τότε του Ισραήλ και υπεύθυνος για το έγκλημα ο γνωστός σε όλους… Αριέλ Σαρόν. Το ότι ήρθα λοιπόν στη ζωή οφείλεται σε καθαρή σύμπτωση! Η μάνα μου όμως λέει ότι είμαι ένα τυχερό παιδί, αφού με τον ερχομό μου έσωσα και τις ζωές των γονιών μου!
Η ζωή μου όπως άλλωστε και των περισσότερων παλαιστινίων ήταν ένας αγώνας δρόμου και μια διαρκής μετακίνηση από τόπο σε τόπο. Καταλήξαμε στη δυτική όχθη. Εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο. Αργότερα πήγα στη Χεβρώνα όπου σπούδασα αραβική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο.
Θα σκεφτείς σεβαστέ μου άγνωστε ότι είμαι από σχετικά εύπορη οικογένεια, αφού σπούδασα στο Πανεπιστήμιο! Καμία σχέση! Οι γονείς μου είναι φτωχοί άνθρωποι, μεροδούλι-μεροφάι. Αυτό που θέλω να σου πω και δεν το γνωρίζετε εσείς οι ευρωπαίοι είναι ότι σαν λαός αγαπούμε πολύ τη μάθηση και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, αλλά και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, είμαστε αρκετά μορφωμένοι. Πιθανά να σου έχουν καλλιεργήσει την άποψη ότι είμαστε αγριάνθρωποι, αμόρφωτοι και καθυστερημένοι. Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια! Οι νέοι άνθρωποι στην Παλαιστίνη διψούν κυριολεκτικά για μάθηση. Αν ζούσαμε ελεύθεροι, χωρίς κατοχή, πιστεύω ότι θα κάναμε μεγάλη πρόοδο!
Μαντήλα δεν φόραγα, δεν ήμουν και εξακολουθώ να μην είμαι βαθειά θρησκευόμενη, δεν βλέπω με καλό μάτι τον φονταμενταλισμό, από όπου αυτός και να προέρχεται! Γιατί εσείς στην Ευρώπη ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει μόνο ισλαμικός φονταμενταλισμός, αλλά και χριστιανικός και ιουδαϊκός! Συνεχώς το “ξεχνάτε” αυτό! Ο λαός μας ποτέ δεν ήταν θρησκόληπτος και φανατικός, διέφερε πάντα από τους άλλους αραβικούς λαούς. Ήταν πάντα πιο μορφωμένος και πιο ανοικτός, πιο δημοκρατικός. Είχε όμως την ατυχία να ζει υπό κατοχή, πρώτα αγγλική και μετά ισραηλινή. Αγωνίστηκε και αγωνίζεται διαρκώς, για “γη και ελευθερία”. Η βιαιότητα όμως του κατακτητή, οι εξευτελισμοί, τα checkpoints, το τείχος που χωρίζει τα εδάφη της Παλαιστίνης στα δύο, ο αποκλεισμός της Γάζας, οι εποικισμοί στη δυτική όχθη, οι φυλακίσεις, οι διώξεις, η αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και η υποχωρητικότητα της παλαιστινιακής αρχής, βλέπε ηγεσία της Φατάχ και φαινόμενα διαφθοράς, είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην άνοδο της Χαμάς, της οποίας το κοινωνικό έργο ανακουφίζει τον ταλαιπωρημένο λαό μας και η οποία εξακολουθεί να αντιστέκεται στον κατακτητή.
Αποφάσισα να πάω στη Γάζα, να δουλέψω στο σχολείο των θηλέων στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπάλιας, εκεί είχαν περισσότερη ανάγκη για προσωπικό κι εγώ είχα πολύ κέφι και μεράκι για δουλειά. Αναγκαστικά φόρεσα τη μαντήλα, δεν γινότανε αλλιώς! Όμως η εμπειρία ήταν ανεκτίμητη! Εκεί αντιλήφθηκα το πραγματικό πάθος των κοριτσιών για μάθηση! Να τα μάθεις γράμματα κυρία δασκάλα, γιατί αν μορφωθούν έχουν περισσότερες ελπίδες να διεκδικήσουν την ελευθερία τους και να την πετύχουν, μου είπε μια μέρα μια μάνα τεσσάρων κοριτσιών, κοιτάζοντάς με στα μάτια και κρατώντας μου σφιχτά το χέρι.
Στη Γάζα δεν είμαι μόνη μου, είμαστε μια παρέα νέων ανθρώπων, με όνειρα και ελπίδες! Η Azusa που το όνομά της σημαίνει νούφαρο, 29 χρονών, θεατρολόγος, μαθαίνει στα κορίτσια θέατρο, τα βοηθάει να υποδυθούν άλλους ρόλους, άλλες ζωές, λειτουργεί έτσι θεραπευτικά, ευεργετικά και τους ανοίγει τους ορίζοντες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με τι πάθος μας διηγούνταν πως διάβαζε στα κορίτσια αρχαία ελληνική τραγωδία, την Αντιγόνη συγκεκριμένα, πως τους μιλούσε για την ανάγκη της αντίστασης στην εξουσία, πως ρουφούσαν οι νεαρές μαθήτριές της την καινούρια γνώση! Μια μέρα που πίναμε όλη η παρέα μαζί το καφεδάκι μας με το κάρδαμο, μας απάγγειλε απόσπασμα της σπουδαίας αυτής τραγωδίας! Κάποιες φορές αντιμετώπιζε προβλήματα για το ριζοσπαστικό περιεχόμενο του μαθήματός της από συντηρητικούς κύκλους, αυτό, από όσο ξέρω, ισχύει και σε άλλα μέρη του κόσμου, αλλά η Azusa δεν το έβαζε κάτω, όχι! Είχε όνειρα, να πάει στο Παρίσι να κάνει διδακτορικό, να σπουδάσει στη διεθνή σχολή Ecole Philippe Gaulier στο Παρίσι, να, να, να…. Την Azusa την χάσαμε στις 8 Ιουλίου, πρώτη μέρα των βομβαρδισμών…
Ο Τareκ, ο παιδικός μου φίλος, 30 χρονών, μαθηματικός, μελετητής των αράβων αστρονόμων και κυρίως του Αλ Χουαρίζμι, επιθυμούσε να εργαστεί στην έρευνα, στο πανεπιστήμιο του Βόσπορου, στην Κωνσταντινούπολη. Νιόπαντρος, η γυναίκα του περίμενε το πρώτο τους παιδί…. Νεκρός! Η πολυκατοικία που έμεναν ισοπεδώθηκε από τους Ισραηλινούς, δεν πρόφτασαν να την εγκαταλείψουν…
Ο Οmmar, 32 χρονών, μουσικός, λάτρης της παραδοσιακής μουσικής, συλλέκτης και διασώστης παλιών τραγουδιών, μελετητής του άραβα φιλοσόφου και μουσικολόγου Αλ Κίντι, έτρεχε με το κασετοφωνάκι του από θεία σε θεία κι από γλέντι σε γλέντι, καταγράφοντας και μελετώντας. Πόσες και πόσες φορές δε μας διηγήθηκε γελώντας τις αντιδράσεις των ηλικιωμένων γυναικών που ντρεπόντουσαν να τραγουδήσουν μπροστά του! Ο Οmmar έπαιζε καταπληκτικό γκανούν (το αραβικό κανονάκι). Δάσκαλος της νεανικής ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής της Γάζας. Υποστήριζε με πάθος τον σεβασμό κάθε πολιτισμού, μας έλεγε ότι η μεσόγειος είναι ένα τεράστιο χωνευτήρι πολιτισμών και ότι στο μαγικό κόσμο της μουσικής ο καθένας είχε τον χώρο του, την υπόστασή του και την αυτονομία του! Η ρουκέτα του συνέθλιψε το δεξί του χέρι, αναγκαστήκαμε να του το ακρωτηριάσουμε…
Η Νura, η κολλητή μου φίλη, καθηγήτρια Αγγλικών, 30 χρονών. Δουλεύαμε μαζί στο ίδιο σχολείο, με βοηθούσε στις μεταφράσεις αγγλικών λογοτεχνικών κειμένων, πάντα πρόθυμη, πάντα υπομονετική, με μια αρχοντική ευγένεια που ξάφνιαζε. Αγνοούμενη στους βομβαρδισμούς της Τζαμπαλίγια…. Την έχασα για πάντα κι αυτό πονάει πολύ…
Ο Jaafar, 31 χρονών, φυσικοθεραπευτής, εδώ στο νοσοκομείο Αλ Σίφα, είναι αυτός που με έφερε εδώ, ως εθελόντρια νοσοκόμα, αφού το σχολείο είναι κλειστό λόγω διακοπών και δεν ξέρουμε πότε θα ξανανοίξει. Μάλλον του χρωστάω τη ζωή μου! Αν έμενα στη Τζαμπαλίγια ίσως και να μην υπήρχα σήμερα! Ο Jaafar είναι πολύ διαβαστερός, γνωρίζει απίστευτα πράγματα για την χρυσή εποχή των Αράβων, για την προσφορά τους στην διάδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, για την άλγεβρα, την αστρονομία, την μαγνητική πυξίδα και τα εργαλεία πλοήγησης. Για τους μεγάλους Άραβες διανοητές στην εποχή του ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Πάνω απ’ όλα όμως θαυμάζει τον μεγαλύτερο άραβα περιηγητή, που ίσως όμοιός του να μην υπάρχει άλλος, τον Ιμπν Μπατούτα, που επισκέφτηκε το μεγαλύτερο μέρος του τότε ισλαμικού και όχι μόνο κόσμου, μεταφέροντας μας πολύτιμες πληροφορίες για την εποχή του. Ο Jaafar αγαπάει πάρα πολύ τα ταξίδια! Πως είναι δυνατόν μας έλεγε κάποτε, ο Μπατούτα τον 14ο αιώνα να γνωρίσει όλο τον κόσμο και εμείς στον 21ο αιώνα να είμαστε φυλακισμένοι σε μια τόσο δα μικρή λωρίδα γης, καταδικασμένοι σε αργό και οδυνηρό θάνατο! Κι όμως ένα βράδυ στα χειρουργεία, εκεί που μας έφερναν τον ένα ετοιμοθάνατο μετά τον άλλο, πάνω που ήμουν έτοιμη να σπάσω και να καταρρεύσω, ο Jaafar ήταν εκείνος που με πλησίασε και μου ψιθύρισε… “κι όμως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που θα ταξιδέψουμε στον κόσμο ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι! ”
Από καθαρή σύμπτωση λοιπόν ήρθα στον κόσμο και από καθαρή τύχη ζω ακόμα σε αυτή τη ματωμένη λωρίδα της παλαιστινιακής γης. Σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει;
Αυτά είχα να σου πω, για να γνωρίσεις λίγο τι σόι άνθρωποι είμαστε. Ούτε ήρωες, ούτε νταήδες, ούτε τρομοκράτες, ούτε φονταμενταλιστές! Απλοί άνθρωποι είμαστε που ζητάμε την ελευθερία μας, τη γη μας και την αξιοπρέπειά μας.
Πως με λένε; Τι σημασία έχει! Πες με Iman, Jalila, Karima, Leila, Maryam…. Όπως και να με πεις το ίδιο κάνει. Ένας νέος άνθρωπος είμαι, που το αίμα του χύνεται τόσο άδικα στην Παλαιστίνη. Με καταλαβαίνεις τώρα λίγο καλύτερα “σεβαστέ μου άγνωστε”;
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Εσείς γνωρίζετε τι σημαίνει «νείρομαι»;
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 22 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 22/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
